Ο γέρων Ακάκιος των Δανιηλαίων ψάλλει το «Άξιον εστίν»!
Ανάγνωση σε 0.6 λεπτά
Αναγνώσεις: |
Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Ο Γέρων Ακάκιος των Δανιηλαίων ψάλει, με το ιδιαίτερο ερμηνευτικό τάλαντο που τον διακρίνει, το «Άξιον εστίν» σε ήχο πλ. β΄του Ανωνύμου. Ο π. Ακάκιος αποτελεί έναν από τους τελευταίους της ψαλτικής αγιορειτικής γενιάς, οι οποίοι με τη τέχνη τους σημάδεψαν τη νεώτερη ψαλτική ιστορία του Αγίου Όρους, κρατώντας το ύψος ψαλσίματος των παλαιοτέρων, και δημιουργώντας ψαλτικό προηγούμενο για τους επόμενους.
Γεννηθείς το (1933) στο Παλαιοχώρι Καβάλας, βρέθηκε από νεαρή ηλικία (1951) στο Άγιον Όρος στη μοναστική Αδελφότητα των Δανιηλαίων, στη Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης, όπου και έγινε μοναχός (1954). Διδάχθηκε τη μουσική, μαζί με τον συντοπίτη του μοναχό Δανιήλ, από τον καλλίφωνο Γέροντα μουσικό και ψάλτη της Αφελφότητας Γερόντιο, συνεχίζοντας έτσι την ψαλτική παράδοση της αδελφότητας. Τα τελευταία χρόνια ηχογραφήσεις του π. Ακάκιου, πραγματοποίησε το Κέντρο Ερευνών και Εκδόσεων, («Σύμμεικτα», «Αγιορειτικά Απανθίσματα Α’»), διασώζοντας την ερμηνευτική δεινότητα και το ύφος ψαλσίματος του σεβαστού μοναχού.
Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ο χαρακτήρας των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας
Οι πρώτες μέρες της μεγάλης εβδομάδας είναι αφιερωμένες στην εσχατολογία και σε τέσσερις παραβολές:Των δέκα παρθένων με το λάδι του ελέους, του δούλου που δεν
είχε ένδυμα γάμου(έργα αρετών), των ταλάντων(διανομή πλούτου), του
Βασιλιά με τους αμνούς και τα ερίφια(κρίση κατά την στάση μας έναντι των
φτωχών). Και οι τέσσερις παραβολές σε πρώτο επίπεδο έχουν να
κάνουν με τα έσχατα. Γιατί το Πάσχα σημαίνει το πέρασμα μας από μια ζωή
σε άλλη ζωή και την κρίση μας σαν χριστιανών. Αλλά μήπως και αυτό το
Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης δεν πληρώνει έναν Νόμο, μία Έξοδο από μια
εποχή στην Άλλη;Ο Σταυρός δεν καταργεί έναν ολόκληρο κόσμο φθοράς; Η
Ταφή δεν φανερώνει έναν σαββατισμό; Η Ανάσταση δεν ανοίγει μια πόρτα σε
ανέσπερη αιωνιότητα;
Σε δεύτερο επίπεδο, έχουν να κάνουν με την Φιλοπτωχεία!
Κάθε άνθρωπος που πεθαίνει και αφήνει αυτόν τον κόσμο, καταλείπει στους
δικούς του τις υποθήκες, την διαθήκη και την κληρονομία του. Έτσι και ο
Χριστός, δύο μέρες πριν τον θάνατο Του, μας κατέλειπε την δική του
διαθήκη και την δική του κληρονομιά και αυτή είναι οι πτωχοί, οι πένητες
και οι ελάχιστοι αδελφοί, οι ταπεινοί του κόσμου. Αυτό γίνεται πιό
εμφανές την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, όταν είπε στους μαθητές: Να
αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αυτή είναι η νέα εντολή. Και έτσι θα γνωρίσουν
όλοι πως είστε οι γνήσιοι μαθητές μου!
Η τρίτη και κύρια διάσταση είναι αναστάσιμη, πασχάλια ζυμωμένη με την μετάνοια και την δικαίωση. Ο
Ιωσήφ που ανελκύεται από τον τάφο του λάκκου και βασιλεύει στην
Αίγυπτο, προτυπώνει ταφή και Ανάσταση Κυρίου. Οι λαμπάδες των πέντε
παρθένων είναι πασχαλινές και φαιδρές και σηματοδοτούν την είσοδο τους
στο αιώνιο πάσχα του Νυμφίου τους. Η αμαρτωλός ανασταίνεται από τον άδη
των παθών από τον ίδιο τον Χριστό. Η παράδοση της Θείας Ευχαριστίας την
Πέμπτη είναι κατ εξοχήν πασχάλιο γεγονός και μυστήριο. Νικηφόρος και κατ
εξοχήν αναστάσιμος είναι ο Σταυρός, αφού το πάσχα ημών ετύθη Χριστός δι
ημάς. Και η Ταφή δεν είναι το τέλος, αλλά εγκωμιάζεται σαν κένωση των
μνημείων και πάντα θεωρείται και δοξάζεται με την πρώτη αυτή ανάσταση
πού συντελείται με την κάθοδο του Βασιλιά στον Άδη!
Ο σύνδεσμος της Αγάπης, το εκκλησιολογικό ζυμωμένο με το
ευχαριστηριακό στοιχείο, είναι μια διάσταση που δεν μπορούμε να
παραθεωρήσουμε.»Τώ συνδέσμω της αγάπης, συνδεόμενοι οι Απόστολοι, τώ
δεσπόζοντι των όλων, εαυτούς Χριστώ, αναθέμενοι…», είναι Εκκλησία, νέα
συναγωγή, νέου Νόμου τέκνα. Η Εκκλησία, η Νέα Διαθήκη σφραγίζεται όχι
πιά με αίμα θυσιών στο Σινά, αλλά με το Αίμα του Χριστού στον Γολγοθά.
Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι συνεκτικό της εκκλησίας, είναι
ιδρυματικό της Εκκλησίας. Και το Πάσχα εκείνο του μυστηριακού υπερώου,
του Γολγοθά και της Ανάστασης είναι το Άλφα για τον νέο κόσμο του Θεού. Η
αρχή που έχει διαστάσεις ατελευτησίας.
Όλη η ζωή μας μια μεγαλοβδομάδα. Όλη η ζωή μας μια απέραντη
νύχτα, κατά την οποία περιμένουμε τον Νυμφίο, ως έρχεται ως κλέπτης εν
νυκτί. Και πότε ραθυμούντες, πότε αγρυπνούντες. Πότε με τα λυχνάρια
αναμμένα και κάποτε με το φως να τρεμοσβήνει. Και αλλοίμονο πολλές φορές
με τα λυχνάρια σβηστά.Σε πολλούς από εμάς παραμένει καύχημα η παρθενία, αλλά η
μωρία του σβηστού λύχνου είναι ο μεγαλύτερος εμπαιγμός μας. Στεγνή
αρετή, χωρίς πίστη και έργα. Άλλοι καμαρώνουν για τον ρυπαρό χιτώνα
τους, μη έχοντες ένδυμα γάμου. Και όμως ο Νυμφίος έρχεται. Όχι θα έρθει,
αλλά έρχεται. Μια έκφραση επαγρύπνησης, φοβερή! Συναγερμού! Να είμαστε
στην αναμονή και στο σκίρτημα!
Η ευαγγελική περικοπή του όρθρου της Μ. Δευτέρας. Παναγιώτης Τρεμπέλας
Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο ΚΑ΄, εδάφια 18-46 18 Πρωΐας δε επανάγων εις την πόλιν επείνασε· 19 και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ᾿ αυτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή· μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνθη παραχρήμα η συκή. 20 Και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν λέγοντες· πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή; 21 Αποκριθείς δε ο ᾿Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά κάν τώ όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται· 22καί πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε. 23 Και ελθόντι αυτώ εις το ιερόν προσήλθον αυτώ διδάσκοντι οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού λέγοντες· εν ποία εξουσία ταύτα ποιείς, και τις σοι έδωκε την εξουσίαν ταύτην; 24 Αποκριθείς δε ο ᾿Ιησούς είπεν αυτοίς· ερωτήσω υμάς καγώ λόγον ένα, όν εάν είπητέ μοι, καγώ υμίν ερώ εν ποία εξουσία ταύτα ποιώ. 25 Το βάπτισμα ᾿Ιωάννου πόθεν ήν, εξ ουρανού ή εξ ανθρώπων; Οι δε διελογίζοντο παρ᾿ εαυτοίς λέγοντες· εάν είπωμεν, εξ ουρανού, ερεί ημίν, διατί ούν ουκ επιστεύσατε αυτώ· 26 εάν δε είπωμεν, εξ ανθρώπων, φοβούμεθα τον όχλον, πάντες γάρ έχουσι τον ᾿Ιωάννην ως προφήτην. 27 Και αποκριθέντες τώ ᾿Ιησού είπον· ουκ οίδαμεν. Έφη αυτοίς και αυτός· ουδέ εγώ λέγω υμίν εν ποία εξουσία ταύτα ποιώ. 28 Τι δε υμίν δοκεί; Άνθρωπός τις είχε τέκνα δύο, και προσελθών τώ πρώτω είπε· τέκνον, ύπαγε σήμερον εργάζου εν τώ αμπελώνί μου. 29 Ο δε αποκριθείς είπεν· ου θέλω· ύστερον δε μεταμεληθείς απήλθε. 30 Και προσελθών τώ δευτέρω είπεν ωσαύτως. ο δε αποκριθείς είπεν· εγώ, κύριε· και ουκ απήλθε. 31 Τις εκ των δύο εποίησε το θέλημα του πατρός; Λέγουσιν αυτώ· ο πρώτος. Λέγει αυτοίς ο ᾿Ιησούς· αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού. 32 Ήλθε γάρ πρός υμάς ᾿Ιωάννης εν οδώ δικαιοσύνης, και ουκ επιστεύσατε αυτώ· οι δε τελώναι και αι πόρναι επίστευσαν αυτώ· υμείς δε ιδόντες ου μετεμελήθητε ύστερον του πιστεύσαι αυτώ. 33 ῎Αλλην παραβολήν ακούσατε. άνθρωπός τις ήν οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησεν. 34 Ότε δε ήγγισεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού πρός τους γεωργούς λαβείν τους καρπούς αυτού. 35 Και λαβόντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού όν μέν έδειραν, όν δε απέκτειναν, όν δε ελιθοβόλησαν. 36 Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλείονας των πρώτων, και εποίησαν αυτοίς ωσαύτως. 37 Υστερον δε απέστειλε πρός αυτούς τον υιόν αυτού λέγων· εντραπήσονται τον υιόν μου. 38 Οι δε γεωργοί ιδόντες τον υιόν είπον εν εαυτοίς· ούτός εστιν ο κληρονόμος· δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού. 39 Και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος, και απέκτειναν. 40 ῞Οταν ούν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει τοίς γεωργοίς εκείνοις; 41 Λέγουσιν αυτώ· κακούς κακώς απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοίς καιροίς αυτών. 42 Λέγει αυτοίς ο ᾿Ιησούς· ουδέποτε ανέγνωτε εν ταίς γραφαίς, λίθον όν απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας· παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών; 43 Διά τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ᾿ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής· 44 και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται· εφ᾿ όν δ᾿ αν πέση, λικμήσει αυτόν. 45 Και ακούσαντες οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι τάς παραβολάς αυτού έγνωσαν ότι περί αυτών λέγει· 46 και ζητούντες αυτόν κρατήσαι εφοβήθησαν τους όχλους, επειδή ως προφήτην αυτόν είχον. Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παναγιώτη Τρεμπέλα Στίχοι 18 – 22: Η άκαρπη συκιά που ξεράθηκε. 18 Κι όταν το πρωί επέστρεφε στην πόλη, πείνασε. 19 Και μόλις είδε κάποια συκιά στον δρόμο, ήλθε κοντά της, αλλά δεν βρήκε τίποτε επάνω της παρά μόνο φύλλα, ακριβώς όπως και η συναγωγή των Ιουδαίων τότε είχε να επιδείξει μόνο φύλλα και εξωτερικούς τύπους, όχι όμως και καρπούς αρετής. Και για να δώσει μάθημα για το ποια θα είναι η κατάληξη κάθε ανθρώπου άκαρπου σαν τη συκιά, λέει σ’ αυτήν: «Να μην ξαναβγάλεις ποτέ πια καρπό». Κι αμέσως ξεράθηκε η συκιά. 20 Κι όταν το είδαν αυτό οι μαθητές, θαύμασαν και είπαν: «Πώς αμέσως, την ίδια στιγμή ξεράθηκε η συκιά;». 21 Τότε ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Αληθινά σας διαβεβαιώνω, εάν έχετε πίστη στη δύναμη του Θεού και δεν αμφιβάλλετε ότι θα λάβετε και σεις θαυματουργική δύναμη, όχι μόνο το θαύμα της συκιάς θα κάνετε, αλλά ακόμη κι αν στο βουνό αυτό πείτε «Σήκω και πέσε στην θάλασσα», θα γίνει. 22 Κι όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή σας με πίστη στη δύναμη του Θεού, θα τα λάβετε». Στίχοι 23 – 27: Αποστομωτικές απαντήσεις προς τους Φαρισαίους. 23 Κι όταν ο Ιησούς ήλθε στον ναό, την ώρα που δίδασκε, τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: «Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Και ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να διώχνεις από τον ναό τους ανθρώπους και να διδάσκεις μέσα στον ιερό αυτό τόπο;». 24 Τότε τους αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Θα σας ρωτήσω κι εγώ ένα λόγο, στον οποίο εάν μου απαντήσετε, θα σας πω κι εγώ με ποια εξουσία κάνω αυτά που έκανα. 25 Το βάπτισμα του Ιωάννου, ο οποίος μαρτύρησε για μένα και υπήρξε πρόδρομός μου, από που προερχόταν; Από τον Θεό ή από επινόηση κι εντολή ανθρώπων;». Αυτοί λοιπόν συλλογίζονταν μέσα τους κι έλεγαν: «Αν πούμε ότι ήταν από τον Θεό, θα μας πει: ‘’Γιατί λοιπόν δεν πιστέψατε σ’ αυτόν;’’. 26Αν όμως πούμε ότι προερχόταν από εντολή ανθρώπων, φοβούμαστε μήπως μας κακοποιήσει ο λαός· διότι όλοι τιμούν τον Ιωάννη ως προφήτη. 27 Και αυτοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν οι αναγνωρισμένοι διδάσκαλοι του Ισραήλ του αποκρίθηκαν: «Δεν ξέρουμε». Τότε τους είπε και Αυτός: «Αφού ξεφεύγετε και δεν είστε ειλικρινείς, ούτε εγώ σας λέω με ποιο δικαίωμα τα κάνω αυτά». Στίχοι 28 – 32: Η παραβολή για τους δύο γιους. 28 Πως σας φαίνεται αυτό που θα σας πω; Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Κι αφού πλησίασε τον πρώτο του είπε: «Παιδί μου, πήγαινε σήμερα και δούλεψε στο αμπέλι μου». 29 Εκείνος του αποκρίθηκε: «Δεν θέλω να πάω». Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε.30 Πλησίασε τότε και τον δεύτερο γιο και του είπε τα ίδια. Κι αυτός του αποκρίθηκε: «Μάλιστα, κύριε, πηγαίνω». Και δεν πήγε. 31 Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του; Του λένε: «Ο πρώτος». Τότε τους λέει ο Ιησούς: «Αληθινά σας λέω ότι οι τελώνες και οι πόρνες, οι οποίες στην αρχή έδειξαν απείθεια στον νόμο του Θεού, πηγαίνουν πριν από σας, τους Φαρισαίους και γραμματείς, στην Βασιλεία του Θεού. Διότι εσείς με λόγια μόνο δείξατε υπακοή στον Θεό, στην πραγματικότητα όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι. 32 Διότι ήλθε σε σας ο Ιωάννης κηρύττοντας την οδό της αρετής, τον ενάρετο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, κι όμως δεν πιστέψατε σε αυτόν. Οι τελώνες όμως και οι πόρνες πίστεψαν σε αυτόν. Κι εσείς, ενώ τους είδατε να πιστεύουν, ούτε καν ύστερα μεταμεληθήκατε, ώστε να πιστέψετε σε αυτόν». Στίχοι 33 – 46: Η παραβολή των κακών γεωργών. 33 Άλλη παραβολή ακούστε. Ήταν κάποιος νοικοκύρης (ο Θεός δηλαδή), ο οποίος φύτεψε αμπέλι (δηλαδή το ιουδαϊκό έθνος). Κι έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα γι’ αυτό. Έβαλε δηλαδή τριγύρω του φράκτη κι έσκαψε μέσα σε αυτό ένα πατητήρι, έκτισε πύργο για να μένουν οι φύλακες και εργάτες, και το εμπιστεύτηκε σε γεωργούς (στους αρχιερείς και στους άρχοντες του λαού), και αναχώρησε σε άλλη χώρα. 34 Όταν πλησίασε ο καιρός της σοδειάς, απέστειλε τους δούλους του (:τους προφήτες), στους γεωργούς για να παραλάβουν τους καρπούς του (για να διαπιστώσουν δηλαδή την αφοσίωσή τους στον Θεό και τα έργα της αρετής που όφειλε ο λαός αυτός ύστερα από την τόση εύνοια και πρόνοια του Θεού να καρποφορήσει σαν ένα καλλιεργημένο πνευματικό αμπέλι). 35 Όμως οι γεωργοί, οι άρχοντες δηλαδή του Ισραήλ, αφού συνέλαβαν τους δούλους του, άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν κι άλλον τον λιθοβόλησαν. 36 Ξανάστειλε ο ιδιοκτήτης του αμπελιού άλλους δούλους περισσότερους απ’ τους πρώτους, κι έκαναν και σ’ αυτούς τα ίδια. 37 Ύστερα απέστειλε σε αυτούς τον γιο του λέγοντας: «Πρέπει τουλάχιστον οι άνθρωποι αυτοί να ντραπούν τον γιο μου». 38 Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν τον γιο, τον Ιησού Χριστό δηλαδή, τον ενανθρωπήσαντα υιό του Θεού, είπαν μεταξύ τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος˙ ελάτε, ας τον σκοτώσουμε κι ας αρπάξουμε την κληρονομιά του, για να γίνουμε έτσι ανενόχλητοι πλέον κύριοι και εκμεταλλευτές της ιουδαϊκής συναγωγής». 39 Κι αφού τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. 40 Όταν λοιπόν έλθει ο κύριος του αμπελιού, τι είναι δίκαιο να κάνει στους καλλιεργητές εκείνους; 41 Του απαντούν: «Θα εξολοθρεύσει με τον χειρότερο θάνατο αυτούς που είναι τόσο κακοί. Και το αμπέλι θα το νοικιάσει σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του δώσουν τους οφειλόμενους καρπούς στην κατάλληλη εποχή»(Πράγματι λοιπόν, αφού εξολόθρευσε τους Ιουδαίους και κατέστρεψε με τους Ρωμαίους την Ιερουσαλήμ, παρέδωσε το αμπέλι του, δηλαδή τον νέο Ισραήλ της χάριτος, στους Αποστόλους και τους διαδόχους τους για να το καλλιεργούν καρποφόρα. 42 Τους λέει ο Ιησούς: «Δεν διαβάσατε ποτέ στις Γραφές: ‘’Λίθο τον οποίο απέρριψαν ως ακατάλληλο οι κτίστες, αυτός έγινε κεφαλή όλης της οικοδομής και ακρογωνιαίος λίθος. Ο Κύριος το έκανε αυτό, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας, στα μάτια των πιστών’’. Δηλαδή, ενώ αυτοί που με τη διδασκαλία τους έχουν ως έργο και καθήκον να σας οικοδομούν με απέρριψαν ως ακατάλληλο λίθο στην οικοδομή του Θεού, Εγώ έγινα κεφαλή της όλης οικοδομής και συνένωσα τους λαούς σε μία Εκκλησία. Το θαυμαστό αυτό γεγονός μπροστά στα μάτια όλων των πιστών το έκανε ο Κύριος. 43Γι’ αυτό σας λέω ότι θα αφαιρεθεί από σας η Βασιλεία και η ιδιαίτερη προστασία του Θεού, και θα δοθεί σε έθνος το οποίο θα παράγει τα αγαθά έργα, που είναι οι καρποί της βασιλείας αυτής. 44 Και εκείνος που θα πέσει με εχθρικές διαθέσεις πάνω στον λίθο αυτόν τον ακρογωνιαίο θα τσακιστεί˙ επιπλέον, σε όποιον πέσει βαρύς ο λίθος αυτός θα τον κομματιάσει και θα τον σκορπίσει σαν σκόνη. Όποιος, δηλαδή, πολεμήσει τον Χριστό, θα αντικρίσει την οργή Του και θα καταλήξει στον όλεθρο και τον αφανισμό. 45 Κι όταν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι άκουσαν τις παραβολές Του, κατάλαβαν ότι γι’ αυτούς μιλάει και σε αυτούς αναφέρεται. 46 Κι ενώ ζητούσαν να Τον συλλάβουν, φοβήθηκαν τα πλήθη του λαού, επειδή ο λαός Τον θεωρούσε προφήτη και Τον τιμούσε.
Τη μνήμη των Αγίων Αριστάρχου, Πούδη και Τροφίμου από τους εβδομήντα Αποστόλους τιμά σήμερα, 14 Απριλίου, η Εκκλησία μας.
Ήταν και οι τρεις από τους έβδομηκοντά Αποστόλους και αφοσιωμένοι συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου.
Για τον Απόστολο Αρίσταρχο αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων ότι
ήταν Μακεδόνας καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη και κατά πάσα πιθανότητα
Ιουδαίος. Επίσης, για τον Αρίσταρχο, ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στην
προς Κολασσαεΐς (δ’ 10) επιστολή του σαν συναιχμάλωτό του στη Ρώμη, καθώς και στην προς Φιλήμονα (στ’ 24) σαν συνεργάτη του.
Για τον Πούδη κάνει λόγο στη Β’ προς Τιμόθεον (δ’ 22) επιστολή του,
από την οποία καταλαβαίνουμε ότι ο Απόστολος Πούδης ήταν από αυτούς που
συνεργάστηκαν υπέρ του Ευαγγελίου στη Ρώμη.
Τον Τρόφιμο έφερε στην χριστιανική πίστη ο Απόστολος Παύλος, όταν πήγε στην Έφεσο. Από τότε, τον ακολούθησε στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στη Ρώμη, για να συνεργασθεί και να κακοπάθει μαζί με το διδάσκαλο του. Στον Τρόφιμο αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στη Β’ προς Τιμόθεον (δ’ 20) επιστολή του.
Στο φοβερό διωγμό του Νέρωνα (54 – 68 μ.Χ.) και οι τρεις αυτοί
συνεργάτες του Παύλου αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν με θάνατο δι’
αποκεφαλισμού.
Απολυτίκιο: Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χορείαν την τρίπλοκον, των Αποστόλων Χριστού, συμφώνως τιμήσωμεν, ως
ποταμούς λογικούς, της θείας χρηστότητας, Πούδην συν Αριστάρχω, και
Τροφίμω τω θείω λόγοις θεογνωσίας, καταρδεύσαντας κόσμον. Αυτών Χριστέ
μεσιτείαις πάντας οικτείρησον.
Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε: «Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».
Κάποιος άλλος ρώτησε πάλι τον αββά Ποιμένα: – Αν ένας άνθρωπος αμαρτήσει και μετανοήσει, τον συγχωρεί ο Θεός; Και ο γέροντας του αποκρίθηκε: – Ο Θεός έδωσε εντολή στους ανθρώπους αυτό να κάνουν. Δεν θα το κάνει λοιπόν, πολύ περισσότερο ο Ίδιος; Γιατί πρόσταξε τον Πέτρο να συγχωρεί «έως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22) όσους αμάρτησαν και μετανόησαν.
Ένας αδελφός, που βασανιζόταν από τη λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: – Τι να κάνω, που έρχονται οι λογισμοί και μου λένε πως άδικα άφησα τον κόσμο, και πως δεν πρόκειται να σωθώ; Και ο γέροντας απάντησε: – Κι αν ακόμα δεν μπορέσουμε να μπούμε στη γη της επαγγελίας, είναι προτιμότερο να πέσουν τα κορμιά μας στην έρημο, παρά να ...γυρίσουμε πίσω στην Αίγυπτο (πρβλ. Άριθ. 14: 29-33).
Άλλος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα: – Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3). – Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, που υποβάλλουν οι δαίμονες σ ́ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πια να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).
Σ ́ έναν αδελφό, που έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει: – Δεν είσαι χριστιανός! Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε: – Ό,τι και να ́ μαι, τώρα σ’ αφήνω και φεύγω! – Σου το λέω, θα πας στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς. – Δεν είσαι συ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός. Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.http://trelogiannis.blogspot.com/
“Ω, Κύριέ μας! Γιατί κλαις τώρα, όταν όλος ο λαός χαίρεται;” (Λόγος εις την Κυριακήν των Βαΐων )
Η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη κόσμο που ήλθε από
παντού για να γιορτάσει τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Όλη η πόλη μιλούσε για τον
μεγάλο προφήτη και θαυματουργό από τη Ναζαρέτ, ο οποίος μόλις τώρα έκανε το
μεγαλύτερο από όλα τα άλλα αμέτρητα θαύματά Του, ανέστησε
τον Λάζαρο, ο οποίος τέσσερεις ολόκληρες ημέρες βρισκόταν στον τάφο. Τον
περίμεναν να έλθει στην πόλη και προετοιμάζονταν για τη θερμή υποδοχή Του.
Αυτός, συνοδευόμενος από τους μαθητές Του, δεν
περπατούσε πεζός, όπως πάντα, αλλά, ξεκινώντας από τη Βηθσφαγή, ανέβηκε σ’
ένα θηλυκό γαϊδούρι και το πουλάρι του, για να πληρωθεί το ρηθέν του
προφήτη Ζαχαρία: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών κήρυσσε, θύγατερ
Ιερουσαλήμ• ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι, δίκαιος και σώζων αυτός, πραϋς και
επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. 9, 9). Οι απόστολοι
έβαλαν πάνω στο γαϊδούρι και το πουλάρι του τα ρούχα τους, ενώ ο λαός πήρε
κλαδιά φοινίκων και έστρωνε τα ρούχα του στον δρόμο, στα πόδια των ζώων,
κραυγάζοντας με μεγάλη χαρά: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν
ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ».
Οι Αρχιερείς, οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς
άκουγαν με τρόμο τις κραυγές αυτές, που προανάγγελλαν την πτώση της πνευματικής
τους εξουσίας στον λαό. Ας στρέψουμε και εμείς τώρα το βλέμμα μας και ας δούμε
τον Κύριο Ιησού Χριστό τη στιγμή αυτή. Με έκπληξη
θα δούμε ότι δεν χαίρεται την πανηγυρική αυτή υποδοχή.
Αντίθετα σκύβει το κεφάλι Του και κλαίει με λυγμούς. Ω, Κύριέ μας! Γιατί κλαις
τώρα, όταν όλος ο λαός χαίρεται; Το ήξερε μόνο Αυτός ο Παντογνώστης. Δεν
έκλαιγε για τον Εαυτό Του αλλά για τον λαό Του. Για το ότι δεν πίστεψε
στον Μεσσία Χριστό, ο οποίος ήλθε γι’ αυτόν, για το ότι σκότωνε τους προφήτες
που έστελνε σ’ αυτόν και για το ότι πέντε μέρες μετά από αυτή την υποδοχή ως
Βασιλιά, θα ζητήσει από τον Πιλάτο να Τον σταυρώσει! για όλα αυτά, θα τον
βρουν τον λαό αυτό πολλά δεινά.
Άραγε ο Θεός, που είναι Βασιλιάς όλου του
κόσμου, διεκδικούσε την εξουσία και προσδοκούσε να γίνει βασιλιάς του μικρού
αυτού και σκληροτράχηλου λαού του Ισραήλ, ο οποίος δεν γνώρισε και δεν δέχθηκε
τον Μεσσία του και τώρα ετοιμαζόταν να Τον παραδώσει στο φρικτό και
βασανιστικότατο σταυρικό θάνατο; Όλες οι αγίες επουράνιες ασώματες δυνάμεις θα
θρηνούσαν κατά την πανηγυρική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ, αν ήξεραν για τον
φρικτό σταυρό που Του ετοιμαζόταν στον Γολγοθά.
Μόνο για τους σύγχρονούς Του Εβραίους έκλαιγε ο
Κύριος Ιησούς Χριστός; Ασφαλώς όχι! Αυτός ο
Παντογνώστης ήξερε ακόμα και αυτά που βλέπουμε εμείς στις ημέρες μας. Ήξερε
ότι με το πέρασμα των αιώνων το ανθρώπινο γένος όλο και περισσότερο θα
Τον ξεχνούσε, ότι θα Τον βλασφημούσε και θα έβριζε το άγιο όνομά Του. Το
ήξερε, γι’ αυτό και έλεγε ότι ο Υιός του ανθρώπου, όταν θα έλθει για δεύτερη
φορά, πιθανώς, δεν θα βρει την πίστη πάνω στη γη.
Πρέπει να κλαίμε και εμείς που τόσο συχνά
ξεχνάμε τον σταυρό του Χριστού και ιδιαίτερα αυτοί για τους οποίους λέει ο
απόστολος Παύλος: «ο τον Υιόν του Θεού
καταπατήσας και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το
Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας!» (Έβρ. 10, 29). Και τόσο πολλοί, και
σε ποιο τρομερό βαθμό, υπάρχουν μεταξύ μας τέτοιοι κακότυχοι αδελφοί μας!
Σώσε τους, Κύριε!
Σώσε τους, Κύριε!
Σώσε τους, Κύριε!
Αμήν.
Αγ. Λουκά Αρχιεπισκόπου
Κριμαίας
(Από την συλλογή: «Αγίου Λουκά
Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και ομιλίες που εκφωνήθηκαν στην Συμφερούπολη
κατά την περίοδο 1955-1957.» τόμος Α. Σελ. 126 – 128. Μετάφραση από τα ρωσικά.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», Θεσσαλονίκη. επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης
Δημουλάς)
Σήμερα το Μενού είχε εκπληκτικά Νηστίσιμα Μπιφτέκια με λευκή Σάλτσα Μανιταριών!! Το αποτέλεσμα είναι τόσο γευστικό που νομίζεις οτι έχει κρέας ενώ δεν έχει ούτε ένα γραμμάριο!!
Ναι,
παιδιά, η ντροπή έχει αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά. Και θα δείτε στη
συνέχεια το πως και το γιατί..Την αφορμή για όλα όσα θα αναπτυχθούν
έδωσε μία επιστημονική έρευνα, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας. Η
έρευνα αυτή έγινε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας μεταξύ 60
φοιτητών[1].
Και
τι έδειξε; Πως «αποτελεί κρυφό πλεονέκτημα το να είναι κανείς
ντροπαλός» ! Πως «οι ντροπαλοί αποδεικνύονται πιο έμπιστοι και πιο
γενναιόδωροι»! Και πως «νοιώθει κανείς πιο άνετα, όταν εμπιστεύεται
ντροπαλούς ανθρώπους και μάλιστα θέλει να συσχετιστεί μαζί τους» ! Όπως
δε τόνισαν οι ειδικοί κοινωνικοί ψυχολόγοι – ερευνητές «η συστολή είναι
ένδειξη αρετής» !
Όπως
και να το κάνουμε η ντροπή είναι πολύ μεγάλη αρετή. Οι αρχαίοι την
αποκαλούσαν αιδώ, την δε έλλειψη της ηθικής συστολής και την
αδιαντροπιά, την αποκαλούσαν αναίδεια! Παράλληλες έννοιες είναι η
αισχύνη και η αναισχυντία! Λέγεται, μάλιστα, πως στους αρχαίους η αιδώς
είχε και την έννοια του σεβασμού και της ευλάβειας προς τον Θεό η τους
άρχοντες, καθώς και της συστολής κάποιου από φόβο μήπως τους
δυσαρεστήσει. Ήταν δε τόσο υψηλή αρετή γιʼ αυτούς, που έλεγαν πως
καθόταν στο θρόνο του Θεού [2].
Άρα
έχει θεία προέλευση και καταγωγή, θεία ενέργεια. Όπως και να το κάνουμε
η ντροπή (αιδώς) είναι μέγα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Μας το έδωσε
ως όπλο στον αγώνα μας να μείνουμε ηθικά ακέραιοι και ενάρετοι. Ο Άγιος
Γρηγόριος Θεολόγος γράφει πως «η αιδώς προστατεύει την αγνότητα, όπως
τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό». Όταν οι πρωτόπλαστοι παρέβηκαν την
εντολή του Θεού τρώγοντας απʼ τους καρπούς του δένδρου, που τους είχε
απαγορεύσει, ασφαλώς αμάρτησαν. Και τι έγινε τότε; Δεν μιλούσαν πλέον με
τον Θεό, αλλά κρύβονταν από Αυτόν! «Είμαστε γυμνοί, πως μπορούσαμε να
Σε δούμε;», Του είπαν. Άρα με την ντροπή ο Θεός βοηθούσε τον άνθρωπο να
καταλάβει το λάθος του, να συνέλθει, να μετανοήσει, να το ομολογήσει. Να
γιατί η ντροπή είναι μεγάλο δώρο Του σε όλους μας.
Ως
τέτοια αρετή που είναι, ασφαλώς αποτελεί μέγα προτέρημα σε όποιον την
διαθέτει. Κατʼ αρχήν τι δείχνει; Πως αυτός είναι ασφαλώς ευσυνείδητος.
Εύστοχα είπαν: «Η ντροπή είναι το αποτέλεσμα της σωστής συνείδησης».
Έπειτα είναι γνώρισμα των εναρέτων. Είπαν υπέροχα πως «όπου υπάρχει
ακόμη λίγη ντροπή, εκεί και η αρετή απʼ την καρδιά δεν έχει ολότελα
σβήσει». Και πως «την ημέρα που δε θα μπορούμε πια να κοκκινίζουμε, θα
πρέπει να ομολογήσουμε, ότι έχουμε πέσει πολύ χαμηλά». Ναι!
Ο
Αριστοτέλης έλεγε πως «το χρώμα της ντροπής είναι το ωραιότερο». Κάτι
που θυμίζει τούτο τον λόγο: «Να είσαι υπερήφανος όταν μπορείς και
κοκκινίζεις»! Ο Μένανδρος τόνιζε πως «η ντροπή είναι της ομορφιάς το
κάστρο» και άλλοι πως «η αιδώς στολίζει την ομορφιά, όπως η δροσιά τη
φύση». Τι μεγαλείο!
Στʼ
αλήθεια, πόσο φοβερός είναι ο αναιδής και ο αναίσχυντος! Ο Πλάτων
έλεγε: «Θεωρώ χαμένο τον άνθρωπο, που έχασε τη ντροπή του»! Ο Ευριπίδης
θεωρούσε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων είναι η αναίδεια. Και
δεν είχε άδικο αν σκεφτούμε πως ο αναιδής έχει υπερβεί τον εαυτό του,
έχει εγκαταλείψει τις αρχές του, έχει αρνηθεί τις αξίες του, κινείται
εκτός ορίων και δεν έχει πλέον κανένα φραγμό σε τίποτα! Κατά τον Ηρόδοτο
«όταν η γυναίκα αποβάλλει τον χιτώνα, αποβάλλει και την ντροπή». Δηλαδή
η πράξη της αυτή είναι η αποκάλυψη της κατάντιας της ή με άλλα λόγια
της αναίδειάς της!
Ο
Ισοκράτης τόνιζε κι αυτό: «Όσα είναι ντροπή να τα κάνεις, είναι ντροπή
και να τα λες»! Γιατί τα αναιδή λόγια στα σίγουρα οδηγούν και στις
αναιδείς πράξεις. Κατά τον Μένανδρο, πάλι, «ο άνθρωπος που δεν έχει ούτε
ιερό ούτε όσιο, αυτός έφθασε στο αποκορύφωμα της αναίδειας». Τονίζει
επʼ αυτού ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς: «Πράγματι, όταν φύγει η ντροπή απʼ
την ψυχή, τότε εισέρχεται ολόκληρος ορμαθός κακών. Γιατί όποιος
απομακρύνει την αιδώ γενόμενος εκτός εαυτού, δεν αντιλαμβάνεται ούτε τι
πράττει ούτε τι λέει». Ας προσέξουμε και τούτη την παρατήρηση του Αγ. Ι.
Χρυσοστόμου: «Όταν η ψυχή αναγκαστεί να χάσει την ντροπή για μία και
μόνη φορά, περιπίπτει σε πώρωση κι έκτοτε ούτε σε λόγους γλυκείς
υπακούει ούτε με απειλές κάμπτεται ούτε με ευεργεσίες συγκινείται.
Γίνεται χειρότερη απʼ την πόλη που κακίζει ο Προφήτης με τα λόγια του
αυτά: “Πήρες την όψη πόρνης, χάθηκε η ντροπή σου” (Ιερ. 3,3)». Τι φοβερή
κατάσταση λοιπόν!
Αλλά
πως καταντά ο άνθρωπος να γίνεται έτσι; Όπως και να το κάνουμε η
αναίδεια, η αναισχυντία, η αδιαντροπιά είναι διαβολική κατάσταση!
Αναφέρει ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Δεν είναι τόσο κακό η αμαρτία, όσο η
αδιαντροπιά που ακολουθεί την αμαρτία. Δεν είναι φοβερό το να αμαρτάνει
κανείς, όσο η αναισχυντία και η αδιαντροπιά, που ακολουθεί την αμαρτία».
Δηλαδή, η αναίδεια υπερβαίνει κι αυτή την αμαρτία! Κι αυτό γιατί η
αναίδεια είναι δαιμονική ενέργεια και επήρεια.
Αυτό
ακριβώς έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Ότι δηλαδή «η αναίδεια είναι
δαιμονική ιδιότητα και κυοφορεί την αναλγησία και την αμετανοησία».
Κυριεύει δε, αυτούς που είναι φιλήδονοι. Και δεν παύει να συνοδεύει την
απιστία και την ανταρσία κατά του Θεού. Να πηγάζει από τον εγωϊσμό. Γιʼ
αυτό και κατά τον Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο «είναι η πιο μεγάλη απʼ όλες τις
αρρώστιες»!
Μη
ξεχνούμε δε αυτό που τονίζει ο Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης: «Αυτός που
κάνει εκείνα που είναι ολοφάνερα κακά και δεν κοκκινίζει, αυτός είναι
φανερό, ότι κρυφά δεν θα αφήσει τίποτε από τα απαγορευμένα που να μη το
κάνει». Τι κατάντια! Το πρώτο παράδειγμα ανθρώπου που θα μπορούσε να
αναφέρει κανείς επʼ αυτού, είναι ο Κάϊν. Όταν σκότωσε τον Άβελ, τον
αδελφό του, και ρωτήθηκε από τον Θεό «που είναι ο αδελφός σου;» εκείνος
Του απάντησε αναιδέστατα: «Δεν ξέρω, μήπως είμαι φύλακας του αδελφού
μου;»! Γιʼ αυτό και ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος τονίζει πως «ο Θεός δε μισεί τόσο
πολύ εκείνον που αμαρτάνει, όσο εκείνον που δεν ντρέπεται»!
Εξάλλου
ποιός είναι ο μέγας αναιδής; Ο ίδιος ο διάβολος! Αυτός διέστρεψε τα
πράγματα με την αμαρτία και αφαίρεσε την αιδώ από τον άνθρωπο. Οπότε τι
παρατηρεί κανείς; Πως ενώ ο Θεός ευθύς εξ αρχής δίνει τη ντροπή, για να
συγκρατήσει τον άνθρωπο, ο διάβολος κάνει ακριβώς το αντίθετο. Με την
αμαρτία διώχνει τη ντροπή από τον άνθρωπο! Ακόμη και τότε που ο Θεός μας
δίνει ως φάρμακο την μετάνοια, ο διάβολος τι κάνει; Αφαιρεί την ντροπή
τότε που αμαρτάνουμε και την βάζει τότε που μετανοούμε!
Αναφέρει
επʼ αυτού υπέροχα ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Ντροπή να νοιώθεις όταν αμαρτάνεις,
όχι όταν μετανοείς. Κοίταξε τι σου έκανε ο διάβολος. Υπάρχουν δύο
πράγματα. Η αμαρτία και η μετάνοια. Η αμαρτία είναι το τραύμα, η
μετάνοια το φάρμακο. Όπως ακριβώς για το σώμα υπάρχουν φάρμακα και
τραύματα, το ίδιο και για την ψυχή. Υπάρχουν αμαρτήματα και η μετάνοια. Η
αμαρτία έχει μέσα της τη ντροπή, η μετάνοια έχει το θάρρος και την
παρρησία… Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση, υπάρχει ντροπή, υπάρχει
χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει
μολυνθεί… Γνωρίζοντας λοιπόν ο σατανάς, ότι η αμαρτία έχει την ντροπή,
πράγμα που μπορεί σε μεγάλο βαθμό νʼ απομακρύνει εκείνον που αμαρτάνει,
ενώ η μετάνοια έχει την παρρησία, πραγμα που είναι ικανό να προσελκύσει
εκείνον που μετανοεί, αντέστρεψε τη θέση κι έδωσε στη μετάνοια την
ντροπή και την παρρησία στην αμαρτία»![3]
Αλλά
πάντοτε πρέπει να ντρέπεται κανείς; Όχι βέβαια, παρά μόνο όταν
αμαρτάνει, όταν παραβαίνει σε κάτι την συνείδησή του. Τότε και μόνο.
Τονίζει ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Είναι καλό το να κοκκινίζουμε από ντροπή,
αλλʼ όταν πράττουμε κάτι απʼ αυτά που είναι άξια τιμωρίας εκ μέρους
Εκείνου, ο οποίος πρόκειται να μας κρίνει στη μέλλουσα ζωή. Εν όσω όμως
δεν υπάρχει κάτι τέτοιο που να ενοχλεί τη συνείδησή μας, για ποιό λόγο
να ντρεπόμαστε;».
Επιπλέον
υπάρχει και η περίπτωση εκείνη κατά την οποία η αναίδεια είναι καλή!
Μιλάμε τότε για την καθʼ όλα «επαινετή αναίδεια», όπως την αποκαλεί ο
Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος! Ποιά είναι ακριβώς; Εκείνη που είχε η φτωχή
χήρα στην παραβολή του Χριστού, που πήγαινε συνεχώς και παρακαλούσε τον
δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. Δηλαδή τότε που με επιμονή μεγάλη
καταφεύγουμε στον Θεό και ζητάμε το έλεός Του. Και τι παρατηρεί σήμερα
κανείς; Πως όλα τα μέσα, μας ωθούν να κάνουμε πράγματα χωρίς καμιά
ντροπή, όλο και πιο νωρίς, ακόμη και τότε που είμαστε παιδιά η και νήπια
ακόμη! Στοχεύουν στο να χάσουμε την αθωότητά μας, και την αιδώ, που την
συνοδεύει, κι απʼ αυτά ακόμη τα πρώτα βήματα της ζωής μας. Όπως πάλι,
και να διατηρούμε την αναίδεια ως το τέλος της ζωής μας. Και σʼ αυτά
ακόμη τα βαθιά μας γεράματα!
Είναι
καταπληκτικός, παιδιά, τούτος ο λόγος του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου:
«Το κοκκίνισμα προκαλεί τον σεβασμό». Η επιστημονική έρευνα έδειξε πως
πρόκειται για τον σεβασμό των ανθρώπων. Όμως τελικά αποδείχθηκε πως
προκαλεί ακόμη κι αυτή την χάρη του Θεού. Γιατί προέρχεται απʼ την ίδια
τη χρήση του όπλου, που μας έδωσε στη μάχη μας με το κακό και την
αμαρτία… Κ. Παπαδημητρακόπουλος Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Personality and Social Psychology».
Γράφει ο Σοφοκλής: «Ζηνί σύνθρακος θρόνων αιδώς».
Βλ. το έργο μας «Ροδόσταγμα Χρυσοστομικής Σοφίας».
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος diakonima.gr
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πως γίνεται να μεγαλώσω τα παιδιά μου Χριστιανικά;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται. Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν η ζωή σου δεν πάει καλά...
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε. Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Τρία βιβλία για τα παιδιά μας, καθώς πλησιάζει το Πάσχα (και όχι μόνον)...
Άγιοι και Ζώα
Εκδόσεις ΠοταμίτηςΜόλις κυκλοφόρησε το μέχρι σήμερα μεγαλύτερο βιβλίο μας, συνολικά 128
σελίδες, εντυπωσιακά εικονογραφημένες. Θα ευχαριστηθήτε να το διαβάζετε
στα παιδιά σας. Άν έχετε κιόλας το «Παιδικό Στρατιωτικό Συναξάρι» και τις «Αγίες Βασίλισσες και Πριγκίπισσες»,
θα σας είναι γνωστή η δομή του βιβλίου με δώδεκα εικονογραφημένα
επεισόδια από τους βίους Αγίων· φυσικά, κάποιοι από αυτούς τους Αγίους,
οπως η Αγία Ελένη, ο Άγιος Τρύφων και ο Άγιος Σάββας, θα σας είναι
γνωστοί, ενώ άλλους είτε θα τους γνωρίσετε για πρώτη φορά, είτε τους
πρωτογνωρίσατε από την νέα μας σειρά «Τό Συναξάρι μου - Ένας Άγιος για Κάθε Ημέρα - Ένας Τόμος για κάθε μήνα!».
Σε κάθε μία από τις δώδεκα ενότητες περιγράφονται μέ, όπως είπαμε,
εντυπωσιακή εικονογράφηση και ευχάριστο κείμενο επεισόδια παραδείσιας
συναναστροφής των Αγίων με άλλα πλάσματα του Θεού.Οι παραδόσεις των πρώτων αντιτύπων έγιναν κιόλας και μας χαροποίησε
οικογενειακώς ότι όλοι όσοι μέχρι τώρα το κράτησαν στα χέρια τους δεν
θέλησαν να το αποχωριστούν. Δόξα τώ Θεώ!
Όπως όλα τα βιβλία μας και αυτό εκτυπώθηκε στην Θεσσαλονίκη από Ορθόδοξες οικογένειες.Τό πρώτο που σκέφτηκα όταν το παρέλαβα από τους βιβλιοδέτες μας ήταν: «Δόξα σοι ο Θεός! Σ᾽ ευχαριστώ, Χριστέ μου, που επέτρεψες σε εμάς να το δημιουργήσουμε· αν είχες επιτρέψει σε άλλους εκδότες θα ζήλευα πολύ, μα πάρα πολύ!» :-) Διονύσιος Β. ΠοταμίτηςΑγίες Βασίλισσες και Πριγκίπισσες «Τό βιβλίο των Εκδόσεων Ποταμίτου: «Αγίες Βασίλισσες και Πριγκίπισσες» είναι ένα βιβλίο μνημειώδες, ξεχωριστό! Συγχαρητήρια!»
Μαρία Ν., Κατηχήτρια, Κόρινθος.
«Τό βιβλίο με τις βασίλισσες είναι ΤΕΛΕΙΟ!!! Ξετρελλαθήκαμε
όλοι. Να είστε καλά που τα φτιάχνετε!!! Τέλειες εικόνες, ζωντανές!!!
Τέλεια δομή!! Και μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τους Αγίους, τα οποία
δέν γνωρίζαμε !!! Ευχαριστούμε!»
Πρεσβυτέρα Ιωάννα, Ελεύθερα εδάφη της επαρχίας Αμμοχώστου.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΑΓΙΑ ΜΠΑΤΙΛΝΤΑ - 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΜΕΛΑΓΓΕΛΗ - 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ - 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΔΡΟΣΙΣ - 22 ΜΑΡΤΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ - 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΤΑΜΑΡΑ - 1 ΜΑΊΟΥ
ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ - 21 ΜΑΊΟΥ
ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ - 13 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ 29 ΜΑΊΟΥ
ΑΓΙΑ ΟΛΓΑ - 11 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ - 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ - 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΔΙΚΑΙΑ ΕΣΘΗΡ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣΠαιδικό Στρατιωτικό Συναξάρι Τό πιό αγαπητό Ορθόδοξο βιβλίο, το «Παιδικό Στρατιωτικό Συναξάρι»!
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΒΙΟΥΣ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΑΓΙΩΝ:
ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ (25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΤΗΡΩΝ (17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ (20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ (20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ (27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ & 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ (8 ΙΟΥΛΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (21 ΜΑΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ (10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ Ο ΓΟΤΘΟΣ (15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)
ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ & ΑΓΙΟΣ ΒΑΚΧΟΣ (7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)
Απόσπασμα από τον Β’ κατηχητικό λόγο του Αγίου Συμεών
«Ω αδελφοί μου αγαπητοί, από πόση οδύνη και λύπη είναι η ψυχή μου γεμάτη, διότι, ενώ εγώ θέλω να διηγηθώ τα θαυμάσια της χειρός του Χριστού και το ανέκφραστο κάλλος της, για να πληροφορηθείτε και να μάθετε την μεγαλοσύνη της και ζητήσετε να τον λάβετε μέσα σας, δεν βλέπω όμως μερικούς από σας να προσέχουν με πόθο και θέρμη στα λεγόμενα ή να επιθυμούν ν’ απολαύσουν τέτοια δόξα.
Γι’ αυτό μένω εντελώς άφωνος, μη μπορώντας να ειπώ ή να εξηγήσω σε κάποιον την δόξα του Χριστού και Θεού μας, την οποία χαρίζει σε όσους την ζητούν με όλη την ψυχή τους.
Αλλά πόση είναι η κατάπληξή μου και πόση η μεγαλοσύνη των δωρεών του Θεού, διότι εγκατέλειψε τα σοφά του κόσμου και τα ισχυρά και τα πλούσια, και από την πολλή και ανέκφραστη αγαθότητά του εξέλεξε τα ασθενή του κόσμου και τα μωρά και τα πτωχά.
Ποιος είναι ικανός να τον ευχαριστήσει επάξια γι’ αυτό και μόνο; Διότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι κατά κάποιον τρόπο σιχαίνονται τους ασθενείς και πτωχούς και ο επίγειος βασιλεύς δεν ανέχεται να τους βλέπει, οι άρχοντες τους αποστρέφονται, οι πλούσιοι τους περιφρονούν και συναντώντας τους, τους προσπερνούν, σαν να μη είναι τίποτε, και κανείς δεν θεωρεί ευτύχημα το να συναναστρέφεται με αυτούς· ο Θεός όμως, που υπηρετείται από μύριες και αναρίθμητες δυνάμεις, που συγκρατεί τα πάντα με τον λόγο της δυνάμεως του, που έχει μεγαλοπρέπεια αβάστακτη σ’ όλα, δεν απαξίωσε να γίνει πατέρας και φίλος και αδελφός αυτών των απορριμμένων, αλλά και θέλησε να σαρκωθεί, και να καταστήσει εμάς κοινωνούς της δόξας και της βασιλείας του.
Ω, πόσος είναι ο πλούτος της πολλής αγαθότητός του!
Ω, πόσο ανέκφραστη είναι η συγκατάβαση του Δεσπότη μας και Θεού!
Γιατί δεν προστρέχουμε, αδελφοί, στον εύσπλαχνο Θεό, που τόσο μας αγάπησε; Γιατί δεν παραδίδομε τη ζωή μας σε θάνατο χάριν του αποθανόντος για μας Χριστού και Θεού; Γιατί είμαστε δειλοί και φοβούματσε την έξοδο από το σώμα; Μήπως δηλαδή πρόκειται να λάβει ή να κρατήσει ο άδης τις ψυχές εκείνων που ελπίζουν στον Χριστό; Μήπως εξουσιάζει ο θάνατος τις ψυχές που είναι σφραγισμένες με την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και το αίμα του Χριστού; Μήπως τολμά ο νοητός λύκος να αντικρύσει τη σφραγίδα του αρχιποιμένος Χριστού με την οποία σφραγίζει τα πρόβατά του;
Ασφαλώς όχι, αδελφοί πιστοί και θεόφρονες. Όσοι λοιπόν είσθε ασφράγιστοι, τρέξατε· όσοι είσθε ασημείωτοι, σπεύσατε να σημειωθείτε με το σημείο του Πνεύματος. Και ποιος είναι ο ασφράγιστος; Εκείνος που φοβείται τον θάνατο. Ποιος ο ασημείωτος; Εκείνος που δεν γνωρίζει ακριβώς το είδος της σφραγίδας· διότι αυτός που διδάχτηκε για το εκτύπωμα, αποκτώντας θάρρος που στηρίζεται στην πίστη, αποκτά ελπίδα που δεν ντροπιάζει.
Ας ζητήσομε λοιπόν τον Χριστό, τον οποίο ενδυθήκαμε με το θείο βάπτισμα και εκδυθήκαμε με τις πονηρές πράξεις. Αφού αγιαστήκαμε, χωρίς να έχομε συναίσθηση, κατά τον χρόνο που ήμασταν νήπιοι ακόμη και στην σκέψη και στην ηλικία, μολύναμε τους εαυτούς μας κατά την νεότητα, για να μη είπω ότι μολύναμε τις ψυχές και τα σώματά μας καθημερινά με την παράβαση των εντολών.
Για αυτό λοιπόν ας ανακαλέσομε πάλι τους εαυτούς μας δια της σωτηρίου μετανοίας, εκτελώντας και πράττοντας όλα όσα είναι ευάρεστα στον Χριστό, ώστε, σφραγιζόμενοι από αυτόν, να ζήσωμε στο εξής άφοβοι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ας λάβομε έλεος από το χέρι του και ας γίνομε άξιοι της γνώσεως του μυστηρίου του Χριστού· γνώση εννοώ όχι την παραδιδομένη μόνο στο λόγο και ακοή, αλλά εκείνη που την βλέπει κανείς στα έργα και στις πράξεις».
(Β’ Κατηχητικός λόγος του αγίου Συμεών,
Φ. ΕΠΕ 19 Γ, σελ. 319 -321).
πηγή
