Διδακτική ιστορία: Η απλότητα της καρδιάς

Ανάγνωση σε 2.9 λεπτά

Αναγνώσεις: |

Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:

Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.

Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδος. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πεί αμαρτία μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο. Ο πνευματικός τότε του είπε να κρατεί τον ίσιο δρόμο και θα φθάσει στο παράδεισο. Άκακος όπως ήταν ερμήνευσε κατά γράμμα τα λόγια του πνευματικού και περπατώντας τρείς μέρες έφτασε σ’ ένα μοναστήρι και είπε στον ηγούμενο τον πόθο του. Από τα λόγια του ο ηγούμενος εννόησε την απλότητα και ακεραιότητά του, τον δέχτηκε στο μοναστήρι και αφού τον έκαμε μοναχό τον έβαλε να «φιλοκαλή» την Εκκλησίαν, δηλαδή τον έκαμε νεωκόρο.

Μιά μέρα όταν τον επεσκέφτηκε ο Ηγούμενος και τον νουθετούσε τα αναγκαία για τη σωτηρία του, πήρε και αυτός θάρρος και τον ρώτησε ποιός είναι αυτός που είναι κρεμασμένος πάνω από το εικονοστάσιο και είναι συνέχεια νηστικός και διψασμένος, μη γνωρίζωντας ότι είναι ο Δεσπότης Χριστός.

Αστεϊζόμενος τότε ο Ηγούμενος του είπε πως αυτός ήταν νεωκόρος πρωτύτερα και επειδή αμελούσε το «διακόνημά» του (υπηρεσία) τον ετιμώρησε να κρέμεται επάνω στο σταυρό.

Ο απλός τότε δεν είπε τίποτε, το βράδυ όμως σαν πήρε το φαγητό του, αφού έκλεισε την πόρτα της Εκκλησίας άρχισε να παρακαλεί τον κρεμασμένο να κατεβή να φάνε μαζί. Έβαζε μάλιστα μάρτυρα τον Θεό πως αν δεν κατέβει ούτε αυτός τρώει. Τότε ο πράος και ταπεινός Κύριος αυτός που κάθεται στις καρδιές των πραέων του απάντησε πως φοβάται να κατέβει μήπως το μάθει ο Ηγούμενος και τον τιμωρήσει. Ο απλός όμως και πάλι επέμενε και τότε του φάνηκε πως κατέβηκε και έτρωγαν και συνομιλούσαν μαζί.

Αυτό συνέβαινε κάθε βράδυ (ώ της πολλής σου φιλανθρωπίας Χριστέ) και ενώ οι άλλοι μοναχοί άκουαν ομιλίες στο ναό, όταν έμπαιναν μέσα έβλεπαν μόνο τον απλό που τους βεβαίωνε πως ήταν μόνος. Τότε έβαλαν ένα μοναχό πολύ αγαπητό στο νεωκόρο ο οποίος κατώρθωσε και έμαθε από τον απλό πως κάθε βράδυ κατεβαίνει ο φαινόμενος κατάδικος και συντρώγουν και του υπόσχεται πως γι’αυτό του το δείπνο, θα τον φιλεύση πλουσιοπάροχα στο σπίτι του Πατέρα Του.

Όταν έμαθε ο ηγούμενος αυτά, κάλεσε τον απλό και αφού τον έπεισε να του πεί αυτά που συμβαίνουν, τότε του είπε το επόμενο βράδυ να παρακαλέσει τον φαινόμενο και για τον ηγούμενο και να τον φιλεύση και αυτόν στο σπίτι του Πατέρα Του. Πράγματι ο απλός παρακάλεσε το επόμενο βράδυ για τον ηγούμενο αλλά πήρε απάντηση πως αυτό δεν γίνεται και έτσι να μην τον ενοχλεί γιατί ο ηγούμενος δεν είναι άξιος ούτε για τα ψίχουλα που πέφτουν απ’εκείνο το τραπέζι.

Σάν άκουσε το πρωί ο ηγούμενος την απόφαση λυπήθηκε άμετρα, ελπίζοντας όμως στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού με κλάματα παρακαλούσε τον απλό να επιμένει και να βιάζει τον αβίαστο να τον δεχθεί και αυτόν στο ουράνιο τραπέζι. Ο απλός συνέχισε να παρακαλεί το επόμενο βράδυ το Δεσπότη Χριστό αλλά ο Κύριος του είπε να μην επιμένει γιατί δεν γίνεται.

Τότε η άπλαστη εκείνη ψυχή αποκρίνεται και του λέγει: «καλώς λέγεις ότι δεν είναι άξιος ο Ηγούμενος διά την άνωθεν τράπεζα, αλλά διά το ψωμί όπου μας έθρεφε τόσας ημέρας, όπου αν έλειπεν θα απεθάναμεν από την πείναν, καν διά ταύτην την καλωσύνην του δεν τον δέχεσαι;» Και ο Δεσπότης Χριστός «άς είναι είπε διά την αγάπη σου, και μόνον διά να μη σε λυπήσω, επειδή και τόσην αγάπη και φροντίδα έχεις και μεριμνάς πολύ διά τον πλησίον σου, ειπέ του λοιπόν να διορθωθή καλώς και μετά οκτώ ημέρας να έλθητε αμφότεροι εις την ητοιμασμένη χαράν.»

Αφού έμαθε αυτά ο Ηγούμενος χάρηκε, έκαμε την πρέπουσα μετάνοια και αφού κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, αρρώστησε λίγο και παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό μετά από οκτώ μέρες. Ο δε απλός εκεί που συνομιλούσε κατά τη συνήθεια με τον αγαπημένο του Δεσπότη πέταξε η μακαρία του ψυχή και μετέβησαν και οι δύο σ’εκείνη την ευτυχισμένη και ατελεύτητη ζωή, την οποία είθε και εμείς «χάριτι Θεού» να απολαύσουμε. Αμήν.

Πηγή: monasterevmc.org

( Αναγνώσεις: )

Γίνετε συμμέτοχοι στην προσπάθειά μας!

Αποστείλετε προτεινόμενο υλικό στο ptheoxaris@yahoo.gr προς ωφέλεια των ψυχών όλων μας!

Συνέχεια Άρθρου ▼
Μεγάλη Τρίτη: Η σημασία και οι συμβολισμοί της ευαγγελικής περικοπής των δέκα παρθένων
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Στη Μαρία Ζ. που ρωτά…Πέντε σοφές και πέντε μωρές παρθένες. Διάβασε: πέντε σοφές και πέντε μωρές ανθρώπινες ψυχές. Οι σοφές είχαν τα καντήλια καθαρά και το λάδι ενώ οι μωρές μόνον τα καντήλια. Τα καντήλια κατ’ αρχάς συμβολίζουν το σώμα και το λάδι το έλεος. Ίσως, η ελληνική λέξη «έλαιον» να έχει κάποια σχέση με τη λέξη έλεος. Από τη λέξη έλεος παράγεται και η λέξη πολυέλεος, που σημαίνει αυτόν που έχει πολύ έλεος. Ο πολυέλεος του ναού ανάβει κατά τη διάρκεια του όρθρου όταν ψέλνονται οι ψαλμοί περί του πολύ ελέους του Θεού έναντι του εκλεκτού Του λαού με την επανάληψη «ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού αλληλούια» (Ψαλμ. 135:1). Οι σοφές παρθένες είχαν, λοιπόν, παρθένο σώμα με παρθένα ψυχή αλλά μαζί μ’ αυτό και μεγάλο έλεος. Έλεος απέναντι στους πιο αδύναμους από τις ίδιες, που ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τις αμαρτίες. Οι μωρές παρθένες κρατούσαν αυστηρά τη σωματική παρθενία αλλά ήταν ανελέητες και έβλεπαν περιφρονητικά τους πιο αδύναμους από τις ίδιες. Τους κατέκριναν με αλαζονεία και τους αποστρέφονταν με υπεροψία. «Δίκαια τις αποκαλούν μωρές», λέει ο άγιος Νείλος του Σινά, «αφού πέτυχαν στο πολύ δύσκολο και σχεδόν αδύνατο -δηλαδή την παρθενία- παρέβλεψαν όμως το έλεος, τη συμπόνια, τη συγχώρεση». Το καντήλι τους ήταν καθαρό, αλλά άδειο και σκοτεινό! Όταν έρθει ο θάνατος και το σώμα λιώσει κάτω από το χώμα ενώ η ψυχή ξεκινήσει προς τον δρόμο της αιώνιας κατοικίας το λάδι του ελέους πρέπει να τις φωτίζει και να τις οδηγεί. Όποιος μένει χωρίς αυτό το λάδι θα τον περιτρυγυρίζει το σκοτάδι. Πως θα διασχίσει τον δύσκολο αυτό χώρο; Η ψυχή διακατέχεται από φόβο και τρέμει. Γύρω της φοβερές σκιές από αναλαμπές. Σαν τα ανατριχιαστικά όνειρα που ταλαιπωρούν τον ύπνο. Ποιος θα την ελεήσει τώρα; Ποιος θα προσφέρει έστω και μία αχτίδα φωτός; Θα ελεήσει ο Θεός, αλλά τους ελεήμονες. Αφού έχει ειπωθεί: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε : 7). Αυτοί που έδειξαν έλεος έναντι των δημιουργημάτων αυτοί θα ελεηθούν από τον Δημιουργό. Δεν είναι άραγε αυτό δίκαιο και παρηγορητικό; Στη γειτονιά μας ζούσε μία μεγάλη κοπέλα. Γι αυτήν ήταν γνωστό ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της παρέμεινε τίμια. Μέχρι εκεί καλά και άξια συγχαρητηρίων. Αλλά από μέρα σε μέρα η γλώσσα της άρχισε να ξερνά δηλητηριώδη βέλη για εκείνους που ζούσαν στον γάμο και οι οποίοι αμαρτάνουν. Από το πρωί μέχρι το βράδυ περηφανευόταν για την παρθενία της και λοιδορούσε όσους της φαίνονταν χειρότεροι απ’ αυτήν. Ένας ιερέας σε μία συζήτηση μας είπε γι’ αυτήν: αν δεν ξέρετε τι είναι η μωρή παρθένα από την ευαγγελική περικοπή, να την! Και όντως, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται έντονα η μωρία όταν ο άνθρωπος διαθέτει μία και μόνον αρετή και του λείπουν οι υπόλοιπες. Η μία αρετή μοιάζει όπως ένα μικρό φως μέσα στο σκοτάδι που αναγκάζει τον ταξιδιώτη να γέρνει πότε αριστερά πότε δεξιά για να μπορέσει να δει. Η σοφία δεν βρίσκεται στην μία αρετή αλλά στη συλλογή όλων των αρετών. Όπως είπε και ο Πάνσοφος: «Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον και υπήρεισεν στύλους επτά» (Παρ. Σολ. 9: 1). Σοφή είναι η ψυχή εκείνη η οποία διαθέτει τουλάχιστον επτά αρετές. Ακόμα αυτή η παραβολή του Χριστού έχει και βαθύτερη πνευματική σημασία. Με τις πέντε μωρές παρθένες υπονοεί τις πέντε βασικές αισθήσεις. Όποιος ζει μ’ αυτό που βλέπει και ακούει χωρίς κανέναν έλεγχο από τον νου, αυτός έχει μωρή ψυχή. Όταν ο θάνατος απλώσει το πέπλο του σ’ αυτόν τον αισθητό κόσμο μία τέτοια ψυχή μένει στο απόλυτο σκοτάδι. Με τις πέντε σοφές παρθένες υπονοεί τις πέντε εσωτερικές αισθήσεις, οι οποίες ελέγχουν τον νου και κυριαρχούν πάνω στις εξωτερικές αισθήσεις. Αλλά θα μπορέσεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου να το αντιληφθείς αυτό; Ο χρόνος θα δείξει.

Πηγή: https://zpigikam.blogspot.com/2025/04/blog-post_443.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Οι πρώτοι από τους ανθρώπους που ετέλεσαν την αμαρτία ήσαν οι πρωτόπλαστοι

«Οι πρώτοι από τους ανθρώπους που ετέλεσαν την αμαρτία ήσαν οι πρωτόπλαστοι. Ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Θεός δεν τους ετιμώρησε ή ήλεγξε ευθύς μετά την παράβαση και παρακοή, αλλά θέλησε να τους φέρει εις μετάνοια και με τρόπο τους ερώτησε· μήπως παρέβησαν την εντολή, μήπως έφαγαν εκ του απαγορευμένου καρπού. Αλλ’ αυτοί αντί να μετανοήσουν, να ομολογήσουν ότι αμάρτησαν, ζητήσουν συγχώρηση, δικαιολόγησαν τον εαυτό τους και έρριψαν την αιτία της αμαρτίας ο ένας εις τον άλλο. Ο Αδάμ είπε: «Δεν φταίω εγώ, αλλά η Εύα, η γυναίκα που μου έδωσες». Η Εύα πάλι έρριψεν την αιτία εις τον όφιν ειπούσα: «ο όφις με ηπάτησε».

Έκαμαν αυτό το οποίο και σήμερα κάνουν οι πλείστοι των ανθρώπων όταν πηγαίνουν εις τον Πνευματικόν να εξομολογηθούν· αντί να κατηγορούν τον εαυτό τους κατηγορούν τους άλλους· ο ανήρ κατηγορεί τη γυναίκα του και λέγει: «εγώ είμαι ένας καλός άνθρωπος, αλλ’ η γυναίκα μου είναι διεστραμμένη, είναι γλωσσού και με κάνει και θυμώνω και οργίζομαι και αγανακτώ και βλασφημώ και γίνομαι κακός άνθρωπος». Η γυναίκα πάλι κατηγορεί τον άντρα της, οι γονείς κατηγορούν τα παιδιά, η πεθερά τη νύφη, οι κυρίες τις υπηρέτριες, οι κύριοι τους υπαλλήλους και τανάπαλιν, και φοβούμαι μήπως με την τέτοια εξομολόγηση κλείσει και εις εμάς ο Θεός την θύρα. Μη γένοιτο!

Επειδή λοιπόν οι πρωτόπλαστοι δεν μετανόησαν ο Θεός τους εξώρισε του Παραδείσου της τρυφής· έκτοτε ησθένησεν η φύσις των ανθρώπων, έλαβε ροπή προς την αμαρτία, εκυρίευσε η αμαρτία και δι’ αυτό ο φιλάνθρωπος Θεός όρισε μετάνοια για τους αμαρτωλούς. Βλέπουμε εις την Παλαιά Διαθήκη πολλούς αμαρτήσαντας και μετανοήσαντας, ως τον Δαβίδ, τον Μανασσή, τον Εζεκία, τους Νινευΐτας και άλλους. Βλέπουμε Προφήτας κηρύττοντας μετάνοια και αυτόν τον Πρόδρομο κηρύττοντα εις τον έρημο μετάνοια και λέγοντα· «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3, 2).

Αλλ’ η μετάνοια κείνη είχε μεν την χάρη και τη δύναμη να παρέχει συγχώρηση εις τους μετανοούντας, να τους σώζει από ασθένειες, από κινδύνους, από συμφορές, από θανάτους σωματικούς, δεν είχε όμως και την χάρη και τη δύναμη να σώζει τις ψυχές των ανθρώπων από την αιώνια καταδίκη, έως ου ο πανάγαθος Θεός σπλαγχνισθείς το πλάσμα του εξαπέστειλε τον μονογενή του υιόν, ο οποίος Θεός ων, δια την ημετέρα σωτηρία έγινε άνθρωπος όμοιος με εμάς κατά πάντα εκτός της αμαρτίας και, δια του ΣΤΑΥΡΙΚΟΎ Του θανάτου, επλήρωσε το χρέος των αμαρτιών ημών, μας εξηγόρασε εκ της κατάρας του νομού, μας ελευθέρωσε των δεσμών του θανάτου και της φθοράς, και επανήγαγε πάλιν εις τον Παράδεισο, εις την πρώτη πατρίδα, εις την αρχαία μακαριότητα, την οποία απωλέσαμε δια την παράβαση και παρακοή των Πρωτοπλάστων.

Συνέστησε δε και παρέδωσε εις τους μαθητάς του το μυστήριο της Μετανοίας κατά τη στιγμή εκείνη κατά την οποία, μετά 8 ημέρας της αυτού εγέρσεως, εμφανίσθεις εις αυτούς είπεν· «Ειρήνη υμίν», έπειτα ενεφύσησε και είπε· «Λάβατε πνεύμα Άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Ιωάν. 20, 23). Οι Άγιοι Απόστολοι μετέδωσαν το Μυστήριο αυτό της Μετανοίας εις τους διαδόχους αυτών Αρχιερείς και εις την Εκκλησίαν. Έκτοτε θεσπίστηκε και παραδόθηκε εις την Εκκλησία ως ένα από τα πρώτα και υποχρεωτικά μυστήρια.

Μυστήρια δε λέγονται οι ιερές εκείνες τελετές δια των οποίων υπό ορατών σημείων μεταδίδεται η αόρατος χάρις του Θεού. Και το μεν πρώτο μυστήριο, το βάπτισμα, είχε την χάρη να καθαρίζει τον άνθρωπο από την προπατορική και κάθε άλλη αμαρτία· επειδή όμως εμείς οι άνθρωποι, ως σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες, δεν είναι δυνατόν να φυλάξουμε καθαρό τον χιτώνα του Βαπτίσματος ο Θεός μας έδωσε το μυστήριο της Μετανοίας δια του οποίου, όσες αμαρτίες πράξουμε μετά το βάπτισμα, δυνάμεθα να τις εξαλείψουμε δια της αληθούς και ειλικρινούς μετανοίας και εξομολογήσεως».

Απόσπασμα

(Από το βιβλίο: Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου, Ηγουμένου Ι. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου, Ομιλίες. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη». Τ. Κ. 566 26, Σπαρτάκου 6, Συκιές, Θεσσαλονίκη, 2015)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: orp.gr)

https://alopsis.gr/ομιλία-για-την-μετάνοια-†-αρχιμ-φιλόθ/

hristospanagia.gr

Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/04/blog-post_17.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Γέροντας Εφραίμ:Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας.

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξι, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.
Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε, ζωντανεύει το πνευματικό χορτάρι, δηλαδή τον αγωνιστικό ζήλο για τη μεγάλη σωτηρία, για την απόκτησι της βασιλείας του Θεού.Ο σπόρος σπείρεται και ανάλογα με την γη που θα... τον δεχθή και θα τον συλλάβη, ανάλογη θα είναι και η γέννησις του φυτού και η ποιότητα και η ποσότητα του καρπού. Έτσι και ο λόγος του Θεού που σπείρεται∙ ανάλογα με το πως θα τον πάρουν οι καρδιές μας και το πως θα τον επεξεργασθούν , θα αποδώση την μεγάλη ευλογία να επιτύχουμε την άλλη ζωή.Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας. Διότι όπου τάξις, εκεί και ειρήνη, εκεί και ο Θεός∙ όπου αταξία, εκεί και σύγχυσις∙ όπου σύγχυσις, εκεί και ο διάβολος. Για να έχουμε όμως τάξι, θα πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες του πνευματικού πατρός. Ο κάθε αμαρτωλός ,που έτυχε της μεγάλης ευλογίας να προσέλθη στο άμισθον ιατρείον που λέγεται Ιερά Εξομολόγησις, θα πρέπει να τηρήση τις οδηγίες και τους κανόνες του πνευματικού, ώστε να διορθωθή ,να διατηρηθή ή και να αυξηθή η ψυχική του υγεία.
από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίαςτόμος Α', σελ.142https://imverias.blogspot.com/2013/11/blog-post_25.html#more

Πηγή: https://adontes.blogspot.com/2025/04/blog-post_15.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου νουθετεί πατρικώς και θεοπρεπώς

«Τί μεγαλομανία σ’ έχει πιάσει, αδελφέ μου, και δεν βρίσκεις ησυχία και κτίζεις πατώματα απάνω στα πατώματα, και έχεις δυό - τρία αυτοκίνητα και κότερα και κάθε λογής μάταια πράγματα…

Γύρισε και κοίταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθή η ψυχή σου με την ευλογημένη καλωσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα, οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες αξιοπρέπειες. Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να συχαθής την αδικία! Μην αδικείς! Η αδικία είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτόνα σαν τον σατανά…

Τί θα δίνανε πολλοί απ’ αυτούς, που κερδίσανε τον Κόσμο και χάσανε την ψυχή τους, για να νοιώσουνε, ό,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή τους. Αν τύχη να ξεκόψει κανένας τέτοιος από την ψεύτικη παρέα του και βρεθή στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζει αληθινά και σαν απογευθή τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, νοιώθει τέτοια χαρά, που κάνει σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τον τυφλό που είδε το φως του! Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πιά οι κακόμοιροι από τη συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων! Αλλά για να ξεμακρύνει από τα ψεύτικα, πρέπει να ‘χει λίγη ψυχή. Αλλοιώς, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψευτιά… Η άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι’ αν πέσει απάνω της, δεν φυτρώνει τίποτε…

Αν πεις πάλι σ’ έναν από τους άλλους, τους πτωχούς, να περάσει μισή ώρα με την παρέα των κοσμικών, καλλίτερα έχει να τον βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν’ ακούγει εκείνα τα ψεύτικα κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από τον Κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται!!

Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά! Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα γιά λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, και όλα είναι ευλογημένα!!

Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά!

Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου!

Να δροσισθή η ψυχή σας, να νοιώσετε, πως αυτή ζητά τα αληθινά και όχι τα ψεύτικα!»!!!

Πηγή: Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις του ακαταβλήτου αγωνιστού αειμνήστου Φ. Κόντογλου. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

dromokirix.gr

simeiakairwn.wordpress

Πηγή: https://akrovolistishellas.blogspot.com/2025/04/blog-post_92.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Μεγάλη Δευτέρα: «Η ξηρανθείσα συκή» – Ο Χριστός ψάχνει για καρπούς στο «δέντρο» της ζωής μας. Έχουμε;

Μεγάλη Δευτέρα: Η άκαρπη συκή παραπέμπει στην ακαρπία των χριστιανών – Εμείς τι καρπούς πίστης και έργων έχουμε να δείξουμε στον Χριστό;

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Τη Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του «Παγκάλου» Ιωσήφ, γιου του Ιακώβ, ενώ η μέρα είναι αφιερωμένη και στην ιστορία της άκαρπης συκιάς που την καταράστηκε ο Χριστός και ξεράθηκε.

Ο Χριστός περπατώντας στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, την επομένη ημέρα της εισόδου του, πείνασε και είδε μια μεγάλη συκιά με καταπράσινο φύλλωμα. Την πλησίασε με σκοπό να κόψει ένα σύκο για να φάει. Διαπίστωσε όμως ότι η συκιά δεν είχε κανέναν καρπό στα κλαδιά της. Τότε ο Ιησούς απευθυνόμενος στο δέντρο είπε :
«Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα». Και τότε «εξηράνθη παραχρήμα η συκή» όπως αναφέρει το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Δηλαδή αυτοστιγμεί η συκιά ξεράθηκε και γι’ αυτό αποκαλείται καταραμένη ή ξηρανθείσα συκιά.

Η ιστορία της άκαρπης συκιάς σε πρώτο επίπεδο συμβολίζει την Ιουδαϊκή Συναγωγή και ιδιαιτέρως τους υποκριτικούς ηγέτες της, τους Φαρισαίους, που φαινομενικά ήταν ενάρετοι, αλλά στην πράξη άκαρποι από θεάρεστα έργα. Όμως σε μια πιο διευρυμένη προσέγγιση στη – βαθιά συμβολική – πράξη του Χριστού, η ιστορία της άκαρπης συκιάς μας αφορά όλους ανεξαιρέτως.

Πέρα από τον παραλληλισμό με τα άνομα έργα των Ιουδαίων που στηλίτευε ο Χριστός, η άκαρπη συκιά συμβολίζει την ακαρπία κάθε χριστιανού. Είναι το έλλειμμα της πνευματικής ζωής, της αρετής, της πράξης, του αγώνα, του θυσιαστικού πνεύματος. Αυτοί είναι καρποί σωτηρίας που δεν μπορούν να λείπουν από κανέναν χριστιανό, και ο Χριστός έδειξε πόσο «πεινά» για να τους συναντά στο φύλλωμα της ψυχής μας.

Κάθε χριστιανός κατ’ όνομα, που δειλιάζει να ομολογήσει την πίστη του, που δεν υπερασπίζεται την πλήρη αλήθεια του Χριστού που βρίσκεται μόνο στην Ορθοδοξία, που δεν εκκλησιάζεται, που δεν προσεύχεται, που δεν νηστεύει, που δεν μετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, που δεν μεριμνά καθόλου για τον πλησίον, είναι ένα ξερό και άκαρπο δέντρο που ταιριάζει να κοπεί και να ριφθεί στη φωτιά.

Και όμως η μακροθυμία του Χριστού καρτερεί πότε θα ξαναβλαστήσουν και αυτές οι ψυχές, πότε θα ποτιστούν από το γάργαρο νερό της πίστης εωσότου αποδώσουν γλυκείς καρπούς.

Πίστη και έργα, δεν διαχωρίζονται στην Ορθοδοξία

Για τον Χριστό, δεν έχει σημασία τι «σκιά» ρίχνει το κοσμικό μπόι σου στον δρόμο της ζωής ή πόσο επιβλητικός είναι ο «κορμός» σου στο εκτόπισμα που έχεις στην κοινωνία, ή αν έχεις ακόμα και γερές «ρίζες» μιας καλής και ηθικής ανατροφής. Ο καρπός είναι που Τον ενδιαφέρει. Ο έρωτας προς τον Θεό, μόνο με πλούσια πνευματική καρποφορία μπορεί να ευοδωθεί. Όσο πιο λίγοι οι καρποί στα κλαδιά μας, τόσο πιο πολλά τα θρεπτικά στοιχεία που λείπουν από τις ρίζες της ψυχής μας, δηλαδή λείπουν οι αρετές τρέφουν το «δέντρο» του ανθρώπου.

Μπορείς να είσαι το πιο όμορφο και λυγερόκορμο δέντρο στην όψη, κι όμως η ασπλαχνία σου να είναι τέτοια που να μη δύνασαι να χορτάσεις ούτε έναν άνθρωπο, με έναν καλό σου λόγο ή μια φιλάνθρωπη πράξη. Να μην σου βγαίνει να πεις ούτε ένα «δόξα σοι ο Θεός», για τις ευεργεσίες της ζωής σου. Να μην σε αφήνει ο εωσφορικός εγωισμός να καταθέσεις τις αμαρτίες σου στο πετραχήλι ενός ιερέα. Να νομίζεις πως όλα σου τα χρέη απέναντι στον Θεό, εξοφλούνται με ένα κεράκι που θα ανάψεις αραιά και που ή με ένα «Χριστός Ανέστη» που θα πεις στεκούμενος για δέκα λεπτά στο προαύλιο της Εκκλησίας, για να φύγεις κατόπιν σαν ζεματισμένος μην σου κρυώσει το ψητό στο σπίτι.

Πολλές φορές συμβαίνει και το άλλο τραγικό. Να είμαστε άψογοι στη θεωρία, να κατέχουμε καλά όλες τις αλήθειες της πίστεως μας, να ακούμε με τις ώρες πνευματικές ομιλίες, να διαβάζουμε σωρούς από πνευματικά βιβλία και άρθρα, άλλα στην πράξη να είμαστε «ασβεστωμένοι τάφοι», τόσο άπραγοι όσο και ένας νεκρός. Άκαρπο δέντρο και αυτό, που το αποδοκιμάζει ο Χριστός.

Στο θέλημα του Θεού, είναι αχώριστη η ορθοδοξία από την ορθοπραξία. Η πράξη επικυρώνει τη θεωρία και η θεωρία στεφανώνει την πράξη. Η πίστη χωρίς έργα, είναι κενή, υποκριτική και γεμάτη δειλία. Τα καλά έργα χωρίς ορθή πίστη, είναι μωρία και ασέβεια προς τον Θεό, αφού δεν μπορεί να νοηθεί κανένα καλό χωρίς τιμή στην ίδια την πηγή του καλού, που είναι ο Θεός. Γνωρίζουμε πως και άπιστοι κάνουν καλά έργα πολλές φορές, ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό χωρίς την κατάθεση της πίστης.

Κάθε τέτοια μέρα σαν τη Μεγάλη Δευτέρα, είναι ευκαιρία να κάνουμε μια εσωτερική ενατένιση και να αναρωτηθούμε τι είδους «δέντρα» είμαστε κι εμείς. Αν έχουμε καρπούς ή αν είμαστε δέντρα χωρίς παραγωγή που τους αξίζει να ξεραθούν γιατί ο Θεός δεν βρήκε τίποτα καλό σε εμάς για να «κόψει» και να ευφρανθεί στη μακραίωνη πορεία του προς τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Ας αναλογιστούμε αν ζούμε τη ζωή μας με έμπρακτη πίστη, με καθημερινό σταυρό και τήρηση των εντολών του Θεού ή αν στεκόμαστε παθητικοί σε μια άνυδρη έρημο απιστίας και απραγίας.

πηγη: sportime.gr

Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2023/04/blog-post_416.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼
Πώς θα ζήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα - Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους (...). Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύσθηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:

«Άν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα- απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς».

Άν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πώ στους αγγέλους μου:

«Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου (Ησ. 26,10) (=διώξτε τον ασεβή για να μη δεί τη δόξα του Κυρίου)». (...).

Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και σύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο;

Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού; και πως θα συμβασιλεύσεις μ᾿ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν κι εκείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ᾿ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;

Αλλά τι θα πούμε πρός αυτούς που δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;

Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζεί και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Νά, βαδίζετε τώρα οι δυό μαζί - κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και σύ αντεπιτίθεσαι; «Ναί», λέει, «γιατί είπε σε κείνον που τον ράπισε: ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού - ει δε καλώς, τι με δέρεις; (Ιω. 18,23). (=Άν είπα κάτι κακό, πές ποιό ήταν - αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;)».

Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τώ στόματι αυτού (=δέν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).

Καί για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: ούτως αποκρίνει τώ αρχιερεί; (Ιω. 18,22)- (=έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.

Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ᾿ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές του.

Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και σύ γογγύζεις;

Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και σύ δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;

Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και σύ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;

Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο;

Μάταια στ᾿ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο (...), αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών - έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!

(από το βιβλίο «Σταυροαναστάσιμα», έκδοσις Ι.Μ. Αγίου Συμεών Νέου Θεολόγου, Τ.Κ. 19014 - Κάλαμος Αττικής)

Πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/2016/04/blog-post_630.html
Πες μας τί νιώθεις και... Δες κάτι ειδικά για σένα ΕΔΩ!
Έχεις σημαντικές απορίες..; Βρες απάντηση ΕΔΩ!
Χαλάρωσε με μια Χριστιανική Ταινία ΕΔΩ!
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Μπιφτέκια νηστίσιμα !!!

Σήμερα το Μενού είχε εκπληκτικά Νηστίσιμα Μπιφτέκια με λευκή Σάλτσα Μανιταριών!! Το αποτέλεσμα είναι τόσο γευστικό που νομίζεις οτι έχει κρέας ενώ δεν έχει ούτε ένα γραμμάριο!!

ΥΛΙΚΑ
🔪250 γρ λεπτές νιφάδες βρώμης
🔪1 βραστή πατάτα(220γρ)
🔪1 κρεμμύδι
🔪2 μανιτάρια portobello
🔪100 γρ ζεστό νερό
🔪2 κτγ πελτέ ντομάτας
🔪2 κτσ ελαιόλαδο
🔪1 κτγ κύμινο
🔪1,5 κτγ αλάτι
🔪1 κτγ πάπρικα
🔪Λίγο πιπέρι
🔪1 κτγ σκόρδο σκόνη
🔪Λίγο μαιντανό
🔪Φύλλα δυόσμου
-------------------------------------------------
🔪1/2 κρεμμύδι
🔪6 λευκά μανιτάρια
🔪350 γρ γάλα βρώμης
🔪1 κτσ αλεύρι γ.ο.χ
🔪1/2 κτγ θυμάρι
🔪ελαιόλαδο
🔪1/2 κτγ σκόρδο σκόνη
🔪1 κτγ αλάτι
🔪Λίγο πιπέρι
🔪Μοσχοκάρυδο
---------------------------------------
Θρυμματισμένη βρώμη

Δείτε την συνταγή εδώ: https://youtu.be/ovoQcO1g3Ss

https://mageirikikaisintages.blogspot.com/2023/03/blog-post_46.html
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Γιατί η ντροπή είναι αρετή;
Ναι, παιδιά, η ντροπή έχει αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά. Και θα δείτε στη συνέχεια το πως και το γιατί..Την αφορμή για όλα όσα θα αναπτυχθούν έδωσε μία επιστημονική έρευνα, που ήρθε στο φως της δημοσιότητας. Η έρευνα αυτή έγινε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας μεταξύ 60 φοιτητών[1].
Και τι έδειξε; Πως «αποτελεί κρυφό πλεονέκτημα το να είναι κανείς ντροπαλός» ! Πως «οι ντροπαλοί αποδεικνύονται πιο έμπιστοι και πιο γενναιόδωροι»! Και πως «νοιώθει κανείς πιο άνετα, όταν εμπιστεύεται ντροπαλούς ανθρώπους και μάλιστα θέλει να συσχετιστεί μαζί τους» ! Όπως δε τόνισαν οι ειδικοί κοινωνικοί ψυχολόγοι – ερευνητές «η συστολή είναι ένδειξη αρετής» !
Όπως και να το κάνουμε η ντροπή είναι πολύ μεγάλη αρετή. Οι αρχαίοι την αποκαλούσαν αιδώ, την δε έλλειψη της ηθικής συστολής και την αδιαντροπιά, την αποκαλούσαν αναίδεια! Παράλληλες έννοιες είναι η αισχύνη και η αναισχυντία! Λέγεται, μάλιστα, πως στους αρχαίους η αιδώς είχε και την έννοια του σεβασμού και της ευλάβειας προς τον Θεό η τους άρχοντες, καθώς και της συστολής κάποιου από φόβο μήπως τους δυσαρεστήσει. Ήταν δε τόσο υψηλή αρετή γιʼ αυτούς, που έλεγαν πως καθόταν στο θρόνο του Θεού [2].
Άρα έχει θεία προέλευση και καταγωγή, θεία ενέργεια. Όπως και να το κάνουμε η ντροπή (αιδώς) είναι μέγα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Μας το έδωσε ως όπλο στον αγώνα μας να μείνουμε ηθικά ακέραιοι και ενάρετοι. Ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος γράφει πως «η αιδώς προστατεύει την αγνότητα, όπως τα φύλλα προστατεύουν τον καρπό». Όταν οι πρωτόπλαστοι παρέβηκαν την εντολή του Θεού τρώγοντας απʼ τους καρπούς του δένδρου, που τους είχε απαγορεύσει, ασφαλώς αμάρτησαν. Και τι έγινε τότε; Δεν μιλούσαν πλέον με τον Θεό, αλλά κρύβονταν από Αυτόν! «Είμαστε γυμνοί, πως μπορούσαμε να Σε δούμε;», Του είπαν. Άρα με την ντροπή ο Θεός βοηθούσε τον άνθρωπο να καταλάβει το λάθος του, να συνέλθει, να μετανοήσει, να το ομολογήσει. Να γιατί η ντροπή είναι μεγάλο δώρο Του σε όλους μας.
Ως τέτοια αρετή που είναι, ασφαλώς αποτελεί μέγα προτέρημα σε όποιον την διαθέτει. Κατʼ αρχήν τι δείχνει; Πως αυτός είναι ασφαλώς ευσυνείδητος. Εύστοχα είπαν: «Η ντροπή είναι το αποτέλεσμα της σωστής συνείδησης». Έπειτα είναι γνώρισμα των εναρέτων. Είπαν υπέροχα πως «όπου υπάρχει ακόμη λίγη ντροπή, εκεί και η αρετή απʼ την καρδιά δεν έχει ολότελα σβήσει». Και πως «την ημέρα που δε θα μπορούμε πια να κοκκινίζουμε, θα πρέπει να ομολογήσουμε, ότι έχουμε πέσει πολύ χαμηλά». Ναι!
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως «το χρώμα της ντροπής είναι το ωραιότερο». Κάτι που θυμίζει τούτο τον λόγο: «Να είσαι υπερήφανος όταν μπορείς και κοκκινίζεις»! Ο Μένανδρος τόνιζε πως «η ντροπή είναι της ομορφιάς το κάστρο» και άλλοι πως «η αιδώς στολίζει την ομορφιά, όπως η δροσιά τη φύση». Τι μεγαλείο!
Στʼ αλήθεια, πόσο φοβερός είναι ο αναιδής και ο αναίσχυντος! Ο Πλάτων έλεγε: «Θεωρώ χαμένο τον άνθρωπο, που έχασε τη ντροπή του»! Ο Ευριπίδης θεωρούσε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων είναι η αναίδεια. Και δεν είχε άδικο αν σκεφτούμε πως ο αναιδής έχει υπερβεί τον εαυτό του, έχει εγκαταλείψει τις αρχές του, έχει αρνηθεί τις αξίες του, κινείται εκτός ορίων και δεν έχει πλέον κανένα φραγμό σε τίποτα! Κατά τον Ηρόδοτο «όταν η γυναίκα αποβάλλει τον χιτώνα, αποβάλλει και την ντροπή». Δηλαδή η πράξη της αυτή είναι η αποκάλυψη της κατάντιας της ή με άλλα λόγια της αναίδειάς της!
Ο Ισοκράτης τόνιζε κι αυτό: «Όσα είναι ντροπή να τα κάνεις, είναι ντροπή και να τα λες»! Γιατί τα αναιδή λόγια στα σίγουρα οδηγούν και στις αναιδείς πράξεις. Κατά τον Μένανδρο, πάλι, «ο άνθρωπος που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, αυτός έφθασε στο αποκορύφωμα της αναίδειας». Τονίζει επʼ αυτού ο Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς: «Πράγματι, όταν φύγει η ντροπή απʼ την ψυχή, τότε εισέρχεται ολόκληρος ορμαθός κακών. Γιατί όποιος απομακρύνει την αιδώ γενόμενος εκτός εαυτού, δεν αντιλαμβάνεται ούτε τι πράττει ούτε τι λέει». Ας προσέξουμε και τούτη την παρατήρηση του Αγ. Ι. Χρυσοστόμου: «Όταν η ψυχή αναγκαστεί να χάσει την ντροπή για μία και μόνη φορά, περιπίπτει σε πώρωση κι έκτοτε ούτε σε λόγους γλυκείς υπακούει ούτε με απειλές κάμπτεται ούτε με ευεργεσίες συγκινείται. Γίνεται χειρότερη απʼ την πόλη που κακίζει ο Προφήτης με τα λόγια του αυτά: “Πήρες την όψη πόρνης, χάθηκε η ντροπή σου” (Ιερ. 3,3)». Τι φοβερή κατάσταση λοιπόν!
Αλλά πως καταντά ο άνθρωπος να γίνεται έτσι; Όπως και να το κάνουμε η αναίδεια, η αναισχυντία, η αδιαντροπιά είναι διαβολική κατάσταση! Αναφέρει ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Δεν είναι τόσο κακό η αμαρτία, όσο η αδιαντροπιά που ακολουθεί την αμαρτία. Δεν είναι φοβερό το να αμαρτάνει κανείς, όσο η αναισχυντία και η αδιαντροπιά, που ακολουθεί την αμαρτία». Δηλαδή, η αναίδεια υπερβαίνει κι αυτή την αμαρτία! Κι αυτό γιατί η αναίδεια είναι δαιμονική ενέργεια και επήρεια.
Αυτό ακριβώς έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος. Ότι δηλαδή «η αναίδεια είναι δαιμονική ιδιότητα και κυοφορεί την αναλγησία και την αμετανοησία». Κυριεύει δε, αυτούς που είναι φιλήδονοι. Και δεν παύει να συνοδεύει την απιστία και την ανταρσία κατά του Θεού. Να πηγάζει από τον εγωϊσμό. Γιʼ αυτό και κατά τον Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο «είναι η πιο μεγάλη απʼ όλες τις αρρώστιες»!
Μη ξεχνούμε δε αυτό που τονίζει ο Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης: «Αυτός που κάνει εκείνα που είναι ολοφάνερα κακά και δεν κοκκινίζει, αυτός είναι φανερό, ότι κρυφά δεν θα αφήσει τίποτε από τα απαγορευμένα που να μη το κάνει». Τι κατάντια! Το πρώτο παράδειγμα ανθρώπου που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς επʼ αυτού, είναι ο Κάϊν. Όταν σκότωσε τον Άβελ, τον αδελφό του, και ρωτήθηκε από τον Θεό «που είναι ο αδελφός σου;» εκείνος Του απάντησε αναιδέστατα: «Δεν ξέρω, μήπως είμαι φύλακας του αδελφού μου;»! Γιʼ αυτό και ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος τονίζει πως «ο Θεός δε μισεί τόσο πολύ εκείνον που αμαρτάνει, όσο εκείνον που δεν ντρέπεται»!
Εξάλλου ποιός είναι ο μέγας αναιδής; Ο ίδιος ο διάβολος! Αυτός διέστρεψε τα πράγματα με την αμαρτία και αφαίρεσε την αιδώ από τον άνθρωπο. Οπότε τι παρατηρεί κανείς; Πως ενώ ο Θεός ευθύς εξ αρχής δίνει τη ντροπή, για να συγκρατήσει τον άνθρωπο, ο διάβολος κάνει ακριβώς το αντίθετο. Με την αμαρτία διώχνει τη ντροπή από τον άνθρωπο! Ακόμη και τότε που ο Θεός μας δίνει ως φάρμακο την μετάνοια, ο διάβολος τι κάνει; Αφαιρεί την ντροπή τότε που αμαρτάνουμε και την βάζει τότε που μετανοούμε!
Αναφέρει επʼ αυτού υπέροχα ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Ντροπή να νοιώθεις όταν αμαρτάνεις, όχι όταν μετανοείς. Κοίταξε τι σου έκανε ο διάβολος. Υπάρχουν δύο πράγματα. Η αμαρτία και η μετάνοια. Η αμαρτία είναι το τραύμα, η μετάνοια το φάρμακο. Όπως ακριβώς για το σώμα υπάρχουν φάρμακα και τραύματα, το ίδιο και για την ψυχή. Υπάρχουν αμαρτήματα και η μετάνοια. Η αμαρτία έχει μέσα της τη ντροπή, η μετάνοια έχει το θάρρος και την παρρησία… Στο τραύμα υπάρχει πύον και μόλυνση, υπάρχει ντροπή, υπάρχει χλεύη. Στη μετάνοια υπάρχει η δύναμη να καθαρίζει αυτό που έχει μολυνθεί… Γνωρίζοντας λοιπόν ο σατανάς, ότι η αμαρτία έχει την ντροπή, πράγμα που μπορεί σε μεγάλο βαθμό νʼ απομακρύνει εκείνον που αμαρτάνει, ενώ η μετάνοια έχει την παρρησία, πραγμα που είναι ικανό να προσελκύσει εκείνον που μετανοεί, αντέστρεψε τη θέση κι έδωσε στη μετάνοια την ντροπή και την παρρησία στην αμαρτία»![3]
Αλλά πάντοτε πρέπει να ντρέπεται κανείς; Όχι βέβαια, παρά μόνο όταν αμαρτάνει, όταν παραβαίνει σε κάτι την συνείδησή του. Τότε και μόνο. Τονίζει ο Αγ. Ι. Χρυσόστομος: «Είναι καλό το να κοκκινίζουμε από ντροπή, αλλʼ όταν πράττουμε κάτι απʼ αυτά που είναι άξια τιμωρίας εκ μέρους Εκείνου, ο οποίος πρόκειται να μας κρίνει στη μέλλουσα ζωή. Εν όσω όμως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο που να ενοχλεί τη συνείδησή μας, για ποιό λόγο να ντρεπόμαστε;».
Επιπλέον υπάρχει και η περίπτωση εκείνη κατά την οποία η αναίδεια είναι καλή! Μιλάμε τότε για την καθʼ όλα «επαινετή αναίδεια», όπως την αποκαλεί ο Αγ. Ιωάννης της Κλίμακος! Ποιά είναι ακριβώς; Εκείνη που είχε η φτωχή χήρα στην παραβολή του Χριστού, που πήγαινε συνεχώς και παρακαλούσε τον δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. Δηλαδή τότε που με επιμονή μεγάλη καταφεύγουμε στον Θεό και ζητάμε το έλεός Του. Και τι παρατηρεί σήμερα κανείς; Πως όλα τα μέσα, μας ωθούν να κάνουμε πράγματα χωρίς καμιά ντροπή, όλο και πιο νωρίς, ακόμη και τότε που είμαστε παιδιά η και νήπια ακόμη! Στοχεύουν στο να χάσουμε την αθωότητά μας, και την αιδώ, που την συνοδεύει, κι απʼ αυτά ακόμη τα πρώτα βήματα της ζωής μας. Όπως πάλι, και να διατηρούμε την αναίδεια ως το τέλος της ζωής μας. Και σʼ αυτά ακόμη τα βαθιά μας γεράματα!
Είναι καταπληκτικός, παιδιά, τούτος ο λόγος του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου: «Το κοκκίνισμα προκαλεί τον σεβασμό». Η επιστημονική έρευνα έδειξε πως πρόκειται για τον σεβασμό των ανθρώπων. Όμως τελικά αποδείχθηκε πως προκαλεί ακόμη κι αυτή την χάρη του Θεού. Γιατί προέρχεται απʼ την ίδια τη χρήση του όπλου, που μας έδωσε στη μάχη μας με το κακό και την αμαρτία…
Κ. Παπαδημητρακόπουλος
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Personality and Social Psychology».
Γράφει ο Σοφοκλής: «Ζηνί σύνθρακος θρόνων αιδώς».
Βλ. το έργο μας «Ροδόσταγμα Χρυσοστομικής Σοφίας». Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος diakonima.gr
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Πως γίνεται να μεγαλώσω τα παιδιά μου Χριστιανικά;
Η ανατροφή των παιδιών ίσως είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που ο γονέας καλείται να αντιμετωπίσει στην ζωή του. Η δε ανατροφή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα είναι ακόμη πιο δύσκολη στην τύρβη της σύγχρονης κοινωνίας που ζούμε. Τα ερεθίσματα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας είναι ποικίλα και δύσκολα μπορούμε να τα προστατέψουμε από αυτά. Παρά ταύτα η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει επιμεληθεί την ιστοσελίδα της «Ορθοδοξία & Παιδί» όπου υπάρχει άφθονο υλικό για την ενασχόληση των παιδιών μας, εάν είναι σε ηλικία που ενδείκνυται.
Συγκεκριμένα, έχουμε συλλέξει τραγούδια, κινούμενα σχέδια, διαδραστικά παιχνίδια, υλικό για κατήχηση και άλλα. Αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχουμε αναρτήσει άρθρα που αφορούν στην διαπαιδαγώγηση και που δίνουν λύσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας. Εάν λοιπόν έχετε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία για το πώς να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, μπορείτε να βρείτε λύσεις ΕΔΩ !
Συνέχεια Άρθρου ▼Σύρετε πατώντας ▼
Αν νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει…
Πολλές φορές νιώθουμε πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Που μας απασχολούν και φοβόμαστε να τα συζητήσουμε και να τα εξωτερικεύσουμε.
Η Σύναξη Νέων Παλαιοχωρίου έχει φτιάξει ειδικά για σένα την "Πλατφόρμα Συναισθημάτων" όπου γράφεις μονολεκτικά ότι νιώθεις και μπορείς να διαβάσεις τί έχουν να σου πουν οι πατέρες της εκκλησίας, και πώς μπορείς να βρεις λύση στο πρόβλημά σου!
Δεν χάνεις τίποτε να δοκιμάσεις εδώ…