Η αντιγραφή και αποθήκευση έχει καταχωρηθεί επιτυχώς!
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Έχετε αντιγράψει το άρθρο στα αγαπημένα στις:
Σας ενημερώνουμε ότι ο παρόν ιστότοπος χρησιμοποιεί λογισμικό διασφάλισης πνευματικών δικαιωμάτων.
Tού κ. Ιωάννου Μηλιώνη, εκπαιδευτικού, μέλους της Π.Ε.Γ
Ο όρος υπνωτισμός προήλθε από τη σύντμηση του όρου «νεύρο-υπνωτισμός», που εισήγαγε ο Σκωτσέζος χειρουργός Τζέϊμς Μπρέϊντ (James Braid) (1843), κι ο οποίος σήμαινε «τόν ύπνο του νευρικού συστήματος»[1].
Ένα πρόσωπο που βρίσκεται σε ύπνωση επιδεικνύει ορισμένα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά και ροπές, έναντι ενός μη υπνωτισμένου, ειδικότερα υπερβολική δεκτικότητα στις υποβολές.
Οι πρόγονοι της σύγχρονης ύπνωσης θα πρέπει πιθανώς να αναζητηθούν στους «Ναούς του Ύπνου» των αρχαίων Ασκληπιείων και στις μυστηριακές τελετές της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής εποχής, όπου οι εκστασιακές τελετουργίες κάλλιστα μπορούν να παραλληλιστούν με τις σύγχρονες υπνωτιστικές πρακτικές.
Σήμερα διά της επιστήμης καταβάλλεται προσπάθεια να εφαρμοσθούν τα ευρήματα περί την ύπνωση για την θεραπεία διαφόρων έξεων και παθολογικών καταστάσεων, για τις δυνατότητες των οποίων όμως υπάρχουν παράλληλα και σοβαρές επιφυλάξεις.
Η υπνοθεραπεία, ως λέγουν, εφαρμόζεται προκειμένου να τροποποιηθεί η συμπεριφορά ενός ανθρώπου, το συναισθηματικό περιεχόμενο και οι στάσεις της ζωής του, καθώς επίσης και ένα ευρύ φάσμα συνθηκών, που συμπεριλαμβάνουν δυσλειτουργικές συνήθειες, όπως ανησυχία, ασθένειες που σχετίζονται με το στρές, την διαχείριση του πόνου και -καθώς ισχυρίζονται- την προσωπική του ανάπτυξη.
Ένας λόγος για τις ανωτέρω επιφυλάξεις, τις οποίες κι εμείς συμμεριζόμεθα, είναι ότι το θέμα της ύπνωσης διερευνάται και «μελετάται επιστημονικά» στη διάρκεια δύο τουλάχιστον αιώνων, όπου τα δεδομένα συνεχώς αλλάζουν και νέα προστίθενται με αποτέλεσμα τίποτε να μη μένει σταθερό στον ευαίσθητο αυτό χώρο, που σχετίζεται άμεσα με την φυσιολογία και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.
Ένας δεύτερος λόγος ανησυχίας είναι ότι για να γίνει κάποιος υπνοθεραπευτής, οι ανάγκες κατάρτισης και οι κρατικές πιστοποιήσεις ποικίλλουν εξαιρετικά από χώρα σε χώρα. Για παράδειγμα στο Ηνωμένο Βασίλειο το Πανεπιστημιακό Κολλέγιο St. Mary ήταν το μόνο ακαδημαϊκό ίδρυμα που προσέφερε μέχρι πρό τινος ένα επιμορφωτικό πρόγραμμα στην κλινική ύπνωση[2]. Αυτό μεταφράζεται ότι στον χώρο της επαγγελματικής θεραπευτικής ύπνωσης δεν υπάρχει ασφάλεια για το «επαγγελματικό status» αυτών, που ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν κλινική ύπνωση.
Αυτό αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο σε κάθε είδους τσαρλατάνους, αποκρυφιστές και νεοεποχίτες να λυμαίνονται τον χώρο της ψυχοθεραπείας δηλώνοντας υπνοθεραπευτές, ενώ διδάσκουν την μετενσάρκωση και ασκούν π.χ. «νευρογλωσσικό προγραμματισμό» (Neuro-Linguistic Programming – NLP)[3] και επιδίδονται σε Φωτογράφηση Αύρας, κατασκευή Οργονιτών και σε άλλα ποικίλα νεοεποχίτικα.
Ένας παράλληλος τομέας με την ύπνωση είναι η αυτούπνωση. Ήδη από τον όρο γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για ύπνωση που υποβάλλει στον εαυτό του το ίδιο το πρόσωπο που επιδιώκει να υπνωτιστεί. Κι εδώ εφαρμόζονται τα στάδια που ακολουθούνται σε μία κλασσική συνεδρία υπνωτισμού. Άς περιγράψουμε μερικά από τα βήματα:
«Ξαπλώνω ύπτια ή κάθομαι άνετα σε ένα ήσυχο και ζεστό περιβάλλον… Προσηλώνω το βλέμμα μου σε ένα σημείο που βρίσκεται πάνω και πίσω σε σχέση με τη μέση θέση των ματιών, δηλαδή τα μάτια μου πρέπει να κοιτούν πρός την κατεύθυνση του μετώπου… Το πιό σημαντικό είναι να μένει το βλέμμα μου ακίνητο… Κοιτάζω μιά μικρή περιοχή λίγων εκατοστών παρατηρώντας τις χρωματικές ή ανάγλυφες μικροδιαφορές και μετά από 30 δευτερόλεπτα το βλέμμα μου μένει καρφωμένο σε ένα μικρό σημείο, σε μιά κουκίδα, την οποία και παρατηρώ. Αναπνέω ήσυχα και όταν τα μάτια μου κουραστούν αρκετά, τα βλέφαρα βαραίνουν και δεν μπορούν να παραμείνουν ανοικτά… χωρίς να κινώ τα μάτια μου… εναλλάσσω την προσήλωσή μου στην ακοή και στην αφή… Όταν τα βλέφαρα κλείσουν, τότε αρχίζει το δεύτερο στάδιο της αυτούπνωσης… Μετρώ νοερά αντιστρόφως από το 10 έως το 1… Όταν φτάσω στο ένα, τότε μπορώ να αυτουποβληθώ σε υποβολές του τύπου: “κάθε μέρα που περνάει θα είμαι όλο και πιό υγιής”… ή “πιό υπομονετικός”… ή “πιό ήρεμος”… ή “πιό αποτελεσματικός στις πωλήσεις”… ή “κάθε μέρα που περνάει το ανοσοποιητικό μου θα είναι όλο και πιό δυνατό”… ή “τό γόνατό μου θα πονάει όλο και πιό λίγο”… ή “κάθε μέρα που περνάει θα τρώγω όλο και πιό λίγο”… ή “θά καπνίζω όλο και πιό λίγο”… ή “θά πίνω όλο και πιό λίγο αλκοόλ”… ή “τρώγοντας το τάδε τρόφιμο δεν θα παρουσιάζω αλλεργία” … Μπορώ νοερά να κατεβώ σκάλες -μέ κάθε σκαλοπάτι που κατεβαίνω χαλαρώνω ακόμα πιό βαθιά- και να βρεθώ στον «γαλήνιο τόπο» που έχω από πρίν δημιουργήσει στο στοχασμό μου και να ζητήσω βοήθεια -από Άγιο ή ασκητή ή επαΐοντα- ή να χαλαρώσω ακόμα πιό βαθιά.
»Η έξοδος από την βαθιά χαλάρωση, δηλαδή από την αυτούπνωση γίνεται μετρώντας νοερά από το ένα έως το πέντε… Προσοχή, μπορεί να αυτουποβληθώ σε όποια υποβολή θέλω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η επιθυμία – υποβολή θα γίνει πραγματικότητα. Απαραίτητη προυπόθεση είναι να χαλαρώσω βαθιά, αλλά ακόμη και τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η υποβολή μου θα πραγματοποιηθεί».
Στήν παραπάνω «πρακτική», θα διαπιστώσαμε ότι το αυτουπνωτιζόμενο πρόσωπο χρησιμοποίησε την βαθιά χαλάρωση και την «κατευθυνόμενη φαντασία», πιστεύοντας ότι η συχνά επαναλαμβανόμενη αυτή διαδικασία θα αποφέρει τους καρπούς των επιδιώξεών του μέσω της διαδικασίας της «θετικής σκέψης», η οποία «έλκει θετική ενέργεια»[4] και «υλοποιεί» την επιθυμία από το «διανοητικό πεδίο» στο «φυσικό πεδίο» ύπαρξης[5].
Ως σύνοψη όλων των ανωτέρω μπορούμε να θεωρήσουμε την πρακτική του Διαλογισμού.
Υπάρχουν πολλά είδη και τεχνικές διαλογισμού. Μερικοί προέρχονται από την αρχαιότητα, άλλοι είναι συμπήγματα προερχόμενα από διάφορους σύγχρονους γκουρού και «διδάσκαλους». Ο διαλογισμός είναι βασική προυπόθεση στη Γιόγκα (Yoga) -μέ τις δεκάδες διαφορετικές παραλλαγές της. Ο Βουδισμός Ζέν της σχολής Μαχαγιάνα κι οι άλλες σχολές του Βουδισμού έχουν τον δικό τους τύπο διαλογισμού και τα άλλα θρησκευτικά σχήματα της Ανατολικής Ασίας, το ίδιο.
Υπάρχουν και οι σύγχρονες μορφές διαλογισμού, όπως π.χ. ο «Υπερβατικός Διαλογισμός» του Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι κι άλλων συγχρόνων του, που δημιουργούν δικές τους παραλλαγές και καλούν τους οπαδούς να τις δοκιμάσουν.
Δέν θα μπούμε στην διαδικασία να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές μεταξύ τους. Οποιοδήποτε είδος διαλογισμού κι αν χρησιμοποιείται, ο διαλογισμός παραμένει ένας κι ο στόχος του, όπως οι θιασώτες ισχυρίζονται, είναι -μετά τη σωματική χαλάρωση- η χαλάρωση του νού και ο εστιασμός του. Ο νούς χαλαρώνει, λένε, με την απαλή στροφή του από τη «δίνη» αρνητικών ή αγχωτικών σκέψεων στη συνειδητή δημιουργία σκέψεων που αφορούν στην πνευματική ταυτότητα και φύση του ασκουμένου με σκοπό να αντλήσει, δήθεν, πληροφορίες για υπαρξιακά προβλήματα και στην ουσία να αποδεχθεί ότι είναι κατά φύσιν θεός, τουτέστιν να αποκτήσει την πραγματική αυτογνωσία ότι είναι κατά φύσιν θεός.
Βέβαια, η πραγματικότητα είναι άρδην διαφορετική.
Στά πρώτα στάδια ο γκουρού ή ο «διδάσκαλος» που κατευθύνει τον διαλογισμό, έχει τη δυνατότητα -όπως και στον υπνωτισμό και στην αυτούπνωση- να χειραγωγήσει κατάλληλα τον διαλογιζόμενο που «ανοικτός» στην κάθε επιρροή, μένει αδύναμος σε κάθε είδους χειρισμό μέσω υποβολής.
Αργότερα, ο κατά μόνας διαλογιζόμενος έχει ήδη αποδεχθεί την «υποταγή» στον «εκπαιδευτή» του και απεργάζεται την περαιτέρω απ’ αυτόν, εξάρτησή του.
Τέλος, σε καταστάσεις βαθιάς χαλάρωσης και «κένωσης του νού» πάντοτε υπάρχει η δυνατότητα «κάτι σκοτεινό» να περάσει «καί ελθόν ευρίσκει σεσαρωμένον και κεκοσμημένον» τον νού. «Τότε πορεύεται και παραλαμβάνει επτά έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού·καί εισελθόντα κατοικεί εκεί·καί γίνεται τα έσχατα του ανθρώπου εκείνου χείρονα των πρώτων» (Λουκ. ΙΑ΄, 25-26).
Σημειώσεις:
[1] en.wikipedia.org, [2] smuc.ac.uk, [3] archive.is, [4] Ορθόδοξος Τύπος, 18/10/2019,θέμα «Amita Motion, Ημέρα Θετικής Ενέργειας». [5] Κοσμολογική και ανθρωπολογική διάταξη γνωστή σε Θεοσοφία και αποκρυφισμό.
Πηγή: orthodoxostypos.gr
