«καί ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῆς κατά τόν νόμον Μωσέως ἀνήγαγον αὐτόν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ κυρίω». (Λουκᾶ 2, 22).
Κατά τήν σημερινή Κυριακή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, συνέπεσε καί ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ. Τό γεγονός αὐτό μᾶς δίνει τήν πολύτιμη εὐκαιρία νά ἀφιερώσουμε τό σημερινό μας κήρυγμα στήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου μας. Ὅπως θά δεῖτε στή συνέχεια τό θέμα αὐτό δέν εἶναι ἔξω ἀπό τό κεντρικό θέμα τῶν ἐφετινῶν μας κηρυγμάτων, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Καί κατ’ ἀρχάς ὑπαπαντή σημαίνει προυπάντηση, ὑποδοχή. Πράγματι, ὅπως μᾶς ἐξιστόρησε τό γεγονός ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἐπρόκειτο γιά προυπάντηση, ὑποδοχή τοῦ Κυρίου μας στό Ναό τοῦ Σολομῶντος. Πιστοί στό Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ ἅγιοι γονεῖς Του, ἡ Παναγία μας καί ὁ Ἰωσήφ, παρέλαβαν τό μόλις 40 ἡμερῶν θεόπλαστο Βρέφος καί τό μετέφεραν στό Ναό γιά νά ἐκπληρώσουν καί ἐκεῖνοι, ὅ,τι ὤφειλαν νά κάμουν στίς περιπτώσεις αὐτές οἱ πιστοί Ἑβραῖοι γονεῖς μέ τό πρῶτο ἀγόρι, πού ἔφεραν στόν κόσμο. Ἡ σχετική δέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἑξῆς: «Εἶπε δέ Κύριος πρός Μωϋσήν λέγων. ἁγίασόν μοι πᾶν πρωτότοκον πρωτογενές διανοῖγον πᾶσαν μήτραν ἐν τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ ἀπό ἀνθρώπου ἕως κτήνους, ἐμοί ἐστίν». (Ἐξ. 13, 1-2). Αὐτή ἡ ἐντολή ἀναφερόταν καί στά πρωτότοκα ἀρσενικά τῶν ζώων, τά ὁποῖα ἔπρεπε νά ξεχωρίζωνται καί νά προσφέρωνται στόν Θεό. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἦταν σαφής: «καί ἀφελεῖς πᾶν διανοῖγον μήτραν, τά ἀρσενικά, τῷ Κυρίω» (Ἐξ. ἴγ. 12). Ἡ θεϊκή ἐντολή ἐν προκειμένω ὅριζε μαζί μέ τήν προσφορά τοῦ γεννηθέντος «προσοίσει ἀμνόν ἐνιαύσιον ἄμωμον εἰς ὁλοκαύτωμα, καί νεοσσόν περιστερᾶς ἤ τρυγόνα περί ἁμαρτίας ἐπί τήν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου πρός τόν ἱερέα». (Λευιτ. 12, 1-6).
Αὐτήν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ θέλησαν ταπεινά νά τηρήσουν ἡ Παναγία μας καί ὁ Ἰωσήφ καί ἔφεραν στό Ναό τόν Κύριό μας Βρέφος τεσσαρακονθήμερο. Μόνο πού στήν περίπτωσή τους συνέβησαν πράγματα θαυμαστά, πού δέν συνέβαιναν στά ἄλλα πρωτότοκα ἀγόρια, πού οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς των ἔφεραν στό Ναό, προκειμένου νά τηρήσουν τό Νόμο. Ἐδῶ σήμερα τόν ὑποδέχεται ὁ πρεσβύτης Συμεών, μία ἁγία μορφή καί μυστηριώδης καί ἀφοῦ τόν κράτησε στά γεροντικά του χέρια προφήτευσε συγχρόνως τόσο γιά τό μέλλον τοῦ θείου Βρέφους ὅσο καί γιά τήν Παναγία Μητέρα Του καί τέλος εὐχήθηκε νά τόν πάρει πιά ὁ Θεός καί νά τόν ξεκουράσει ἀπό τό βάρος τῶν γηρατειῶν του. «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον Σου, Δέσποτα…».
Καί αὐτό τό γεγονός ἀπό τήν βρεφική ζωή τοῦ Κυρίου μας δέν τό μνημονεύουμε μόνο σήμερα, πού οἱ Βυζαντινοί πρόγονοί μας ὅρισαν νά τιμᾶται ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό μνημονεύουμε ἄπειρες φορές. Συγκεκριμένα κάθε φορά πού ἡ χριστιανή μητέρα ὅταν σαραντίσει φέρει τό νεογέννητο σπλάχνο της στό Ναό τῆς ἐνορίας της. Ὅπως ἡ Παναγία ἔτσι καί ἡ χριστιανή μητέρα στό σαράντισμα τοῦ παιδιοῦ της, ἀνεξάρτητα τώρα ἄν εἶναι ἀγόρι ἤ κορίτσι, ἐκπληρώνει καί παλαιό καί καινούργιο Νόμο. Καί στό σημεῖο αὐτό δέν εἶναι δύσκολο νά ἀπαντήσουμε στό ἐρώτημα: πῶς τό σαράντισμα τό χριστιανικό ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Παλιά καί συγκεκριμένα στήν Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ μας καί γενικά στό σαράντισμα τοῦ πρωτότοκου παιδιοῦ τῶν Ἑβραίων συμβολικά τό ἀφιέρωναν στό Θεό. Σέ μᾶς τό σαράντισμα τοῦ νεογέννητου βρέφους ἔχει τή σημασία τῆς ὑποδοχῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία ἑνός πλάσματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ μητέρα, ἡ λεχώ καί τό νεογέννητο βρέφος, ἰδίως τά παλαιότερα χρόνια, γιά πρώτη φορά ἔβγαιναν ἀπό τό σπίτι. Καί τό πρῶτο σπίτι πού ἐπισκέπτονταν δέν ἦταν ἄλλο ἀπό τό Σπίτι, τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ! Καί ἐκεῖνος πού πρῶτος τό ἀγκαλίαζε μέ στοργή καί τό ξεναγοῦσε σέ ὅλο τό Σπίτι τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἐξωτερική πύλη μέχρι τά ἄδυτα τοῦ Ναοῦ, τό Ἅγιο Βῆμα, ἦταν ὁ ἀντιπρόσωπος τρόπον τινά τοῦ Θεοῦ, ὁ ἱερεύς!
Πόση βαθειά καί ὡραία συμβολική σημασία ἔχει ἡ πρώτη ἔξοδος τοῦ ἀρτιγέννητου Βρέφους, ἡ πρώτη ἐπίσκεψή του ἔξω ἀπό τό σπίτι του, ἡ πρώτη ὑποδοχή πού τοῦ ἐπιφυλάσσεται, ἡ πρώτη προυπάντηση τῆς λεχώνας καί τοῦ σπλάχνου της! Ἐκεῖ στήν πύλη τοῦ ναοῦ τῆς ἐνορίας της θά ἀκούσει ἡ γυναίκα πού γέννησε τίς κατανυκτικές καί περιπαθεῖς Εὐχές τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἴδια, γιά τήν ὑγεία της μετά τίς ὠδίνες τοῦ τοκετοῦ, γιά τό νεογέννητο βρέφος της, πού ἀναπαύεται ἀμέριμνο στήν θερμή ἀγκαλιά της!
«Κύριε, ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ, ὁ Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πᾶσαν φύσιν λογικήν τέ καί ἄλογον διά τοῦ λόγου σου δημιουργήσας· ὁ πάντα ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι παραγαγών, σοῦ δεόμεθα καί σέ παρακαλοῦμεν· ἥν τῷ σῶ θελήματι διέσωσας δούλην σου, καθάρισον ἀπό πάσης ἁμαρτίας καί ἀπό παντός ρύπου, προσερχομένην τή ἁγία σου Ἐκκλησία, ἵνα ἀκατακρίτως ἀξιωθῆ μετασχεῖν τῶν ἁγίων σου Μυστηρίων. Καί τό ἐξ αὐτῆς τεχθέν παιδίον, εὐλόγησον, αὔξησον, ἁγίασον, συνέτισον, σωφρόνισον, καλοφρόνησον· ὅτι σύ παρήγαγες αὐτό, καί ἔδειξας αὐτῶ τό φῶς τό αἰσθητόν, ἴνα καί τοῦ νοητοῦ καταξιωθῆ φωτός ἐν καιρῶ, ὧ προώρισας, καί συγκαταριθμηθῆ τή ἁγία σου ποίμνη διά τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, μέθ οὗ εὐλογητός εἶ, σύν τῷ παναγίω καί ἀγαθῶ, καί ζωοποιῶ σου Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Βλέπετε, ἑπομένως, ἀγαπητοί ἀδελφοί, περίπου τί σημασία ἐκκλησιαστική ἔχει τό λεγόμενο σαράντισμα τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μᾶς συνδέει μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή μέ τή ζωή, τή ζωή τήν ἀληθινή. Παρακαλῶ καί δέομαι καμία ἰδέα μοντέρνα νά μή μᾶς ἀποκόψει ἀπό αὐτά τά ὡραῖα λειτουργικά μας ἔθιμα. Ἀμήν
+Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
